Baskından Sonra~~

Keira gözlerini açtığında kendini Gryffindorlu çocukla birlikte St. Mungo'da bulmuştu.. Hemen çocuğu yataklardan birine yatırdı ve bir şifacının gelip onlarla ilgilenmesi için beklemeye başladı..

Yarım Saat Sonra~~

Geleli çok olmuştu ama hiçbir şifacı gelmemişti.. Bu hareket Keira'nın sinirlerinin son noktaya çıkmasına neden olmuştu.. Bir an kendine hakim olamadı ve bağırmaya başladı:

"Kimse yok mu?.. Yaralı var durumu acil olabilir.."

Büyük bir ihtimal baskınlardan korkan St Mungo çalışanları burayı boşaltmıştı.. İş başa düşmüştü.. Keira sinirden gülümsedi ve konuşmaya başladı:

"Tamam, madem kimse yok bende kendim hallederim.."

Sonra Keira dolapları karıştırmaya başladı.. Pansuman malzemelerini zorda olsa bulmuştu.. Hızlıca çocuğun yanına gitti ve yarasını kontrol etti Keira.. Bir yandan da kendi kendine bişeyler söyleniyordu..

"Ucuz atlatmış.. Tanrıya şükür bir pansumanla ve birazda dinlenmeyle eski haline gelebilir.."

Büyük bir dikkatle pansumanı tamamladı Keira.. Sonra oturduğu küçük tabureden kalktı ve olayları analiz etmeye başladı.. Sinirden ölmek üzereydi nerdeyse..

Rodolphus baskından sonra karargahta Lord'un emirlerini dinlemişti . Ve övgülerinide almıştı . Sonra aklına Çatlak kazandaki çocuk geldi . Ölmemişti , Rodolphus ona yapılan büyünün sıyırdığını biliyordu . Onu muhtemelen oradan Keira kaldırmış ve St Mungo'ya götürmüştü . Oraya gitmeye hem çocuğu hemde Keira'ya bakmaya gitmeye karar vermişti . Hemen cisimlenmiş ve St Mungo'ya girmişti . St Mungo'ya girdi ve kendine çeki düzen verdi . Keira'yı görmüştü , bir şeylerle uğraşıyordu . Utanç verici bir durumdaydı şu anda. Nasıl gideceğini bilemezken , elinde birden çiçek demeti oluşturdu . Keira'nın yanına sokulduğunda üzüntü ve utanç bir arada Keira'ya ;

" Merhaba . Çocuk nasıl ? " diye sordu . Keira adı gibi biliyordu onun orada bulunduğunun . Ama elinde olan bir şey olmadığını da tahmin ediyordu ...

"Bi de soruyor musun Rodolphus?.. Bunu yaptığınıza inanmıyorum.. O henüz bir çocuk!.. Farkında değil misiniz?.."

demişti Keira .Rodolphus sinirlenmişti . Nasıl olurdu da bu kadar iyi bir büyücü , Rodolphus'un orda çocuğa yaptığı iyiliği anlamazdı . Ama sakin olup ukala tavırla anlatmaya başladı ;

" Keira istediğin gibi kötüle . Ama o çocuk ben olmasam hayatta değildi ! " dedi . Sadece bu kadarı Keira'ya yetermiydi bilemiyordu . Fakat Yetmesi gerekliydi . Daha fazla açmıyacağını Keira'da biliyordu . Daha sonra Keira'ya ;

" Sen oraya tek başına nasıl gelirsin? Hiç kendini düşünmüyormusun ? " diye bağırdı . Orada Lord ve Berilac hala olabilirdi çünkü . Sonra sustu ve sadece Keira'ya baktı . Keira'nın gözleri dolmuş gibiydi sinirden .

Sirius hala baygın halde yatıyordu.Son hatırladığı şey ise Ölüm Yiyenler'in sesleri idi.Sanki derin bir uykuda idi.Gözlerini açtığında başında müdüre Profesör Walker vardı.Aklına gelen ilk soru neden burada olduğuydu?Profesör mü kurtarmıştı onu?Etrafta hiç kimseyi göremiyordu.Hiçkimse sağ kalmamış gibiydi.Kimse olmadığına göre Profesör Ölüm Yiyenler'i yenmiş,Çatlak Kazan'da bekliyorlardı.Sırtında bir acı ve bir ağırlık hissetti.Acıyı hissetmesi normaldi çünkü büyüyü arkasından yemişti.Ama ağırlığı daha çözememişti.Ortama bir sessizlik hakimdi.Sanki terkedilmiş bir yerdeydiler.Sirius zar zor da olsa konuşmaya çalışarak

'Nerdeyiz Profeör?Beni siz mi kurtardınız?' diye sordu Sirius.''Bu arada arkamdaki ağırlık ne' diye devam etti. 'Son hatırladığım arkamda bir acı hissettiğim.Biri arkama geçmiş ya da sonradan gelmiş olmalı.Ama Lord Voldemort'tan eser yoktu.' diye de lafını bitirdi Sirius.
Biraz da dizleri acıyordu ama sırtındakinin ve içindeki ile kıyasla bunun önemi yoktu.Hangi büyüyü yaptıklarını bilmiyordu ama çok acıttığı kesindi.Sonra bir ara biri geldi.

Adam Sirius'un hayatta olmasını kendi merhametine bağlıyor,Profesör ise Sirius'u savunuyordu.Sirius şaşkın şakın onları dinlemek için kulak kabarttı.

Keira şimdi sakince düşünmeye çalışıyordu.. Sert çıkmış olabilirdi ama kendini konrtol edememişti.. Hem bu durumda nasıl kendini kontrol edebilirdi ki?.. Sonra Rodolphus'un konuşması üzerine gözlerini ona dikti..

" Keira istediğin gibi kötüle . Ama o çocuk ben olmasam hayatta değildi ! "

Acaba doğru olabilir miydi?.. Aslında imkansız değildi.. Rodolphus o kadarda acımasız olamazdı, Keira bunu çok iyi biliyordu.. Ama yeterli değildi.. Sorgulamak istemedi Keira.. Konu başka boyutlara taşınsın istemiyordu.. Sonra gözlerini Rodolphus'tan çekit ve etrafı incelemeye başladı.. Ağlamak üzereydi kendine hakim olmaya çalışıyordu.. Tam da o sırada Rodolphus bağırmaya başlamıştı..

" Sen oraya tek başına nasıl gelirsin? Hiç kendini düşünmüyormusun ? "

Bu hareket Keira'yı kendinden çıkarmıştı iyice bir an kendine hakim olamadı ve gözlerinden bir damla yaş süzüldü.. Sonra gözlerindeki yaşı sildi ve yüksek sesle konuşmaya başladı..

"Demekki düşünmüyorum.. Hayatın bi önemi yok artık.. Ben sadece insanlara faydalı olmak için yaşıyorum anlıyor musun?.. Bir de.."

Daha fazla devam edemezdi Keira.. Bu özele kaçardı ve abisiyle bunu paylaşmaya hazır hissetmiyordu kendini.. Aslında abisi biliyordu bunları ama son zamanlarda oluşanlardan haberi yoktu.. Bişeyler hissetmemesi için Keira tekrar dudaklarını araladı ve normal bir ses tonuyla konuşmasına devam etti..

"Bana bir daha asla bağırma!.."

O sırada çocuk gözlerini açmıştı.. Keira ona bişey hissettirmemek için gözlerini sildi ve çocuğun yanına yaklaştı hızla..

"İyi misin?.."

Out : Sirius Sen benm öy olduumu bilemezsin ! Mazkeyle girdim Rp ye ;) editle .

Rodolphus Keira'ya baktıkça o gözlerini kaçırıyordu . Abisinden sakladığı bir şeyler vardı , Rodolphus bunu anlayacak kadar yaşamıştı onunla . Rodolphus'un bağırmasına karşılık Keira ;
"Demekki düşünmüyorum.. Hayatın bi önemi yok artık.. Ben sadece insanlara faydalı olmak için yaşıyorum anlıyor musun?.. Bir de.."

demişti . Bir an duraksadı , işde o sözcükten sonrasında bir şeyler gizliydi . Ama Rodolphus bunların sorulma sırası olmadığını çok iyi biliyordu . Keira daha sonra normal bir ses tonuyla , sadece biraz ağlamaklı ;

"Bana bir daha asla bağırma!.."

demişti . İşte bu Rodolphus'un canını çok yakmıştı . Gerçekten bağırmıştı , ama onun için bağırmıştı . Rodolphus buna karşılık ;

" Ben sana bağırmıyorum ! " demişti . Ama hala bağırdığının farkında değildi . Tam devam edicekken çocuğun uyandığını farketmişti . Keira çocuğa bakarak ;

" İyimisin ? " diye sordu . Rodolphus ise dışarı çıktı ve ordaki sandalyelerden birine attı kendisini . ' Asla ! ' dedi kendine . Zor tutuyordu , sinirlerini boşaltarak ağlamak istiyor fakat yapamıyordu ...

''İyi misin?.."

''Biraz daha iyiyim Profesör.''Rodolphus'u gördü.Ona doğru kızgın bir bakış attı.Onun burada ne işi vardı ki? Belki de başladığı işi bitirmeye gelmişti.Sirius soğuk soğuk terledi.Ceplerinde asasını aramıştı ama asası onu resmen terketmiş gibi görünüyordu.Zaten asası olsa da olmasa da birşey farketmezdi.Pek bir büyü bildiği söylenemezdi. Profesör'e hitap ederek
'' Onun burada ne işi var Profesör?' diye sordu Sirius.

Rodolphus dışarda kafasını duvara dayanamış düşünüyordu . Biraz öyle durduktan sonra Keira'nın geldiğini farkedip kendini toparlamıştı . Keira geldi yanına oturdu . İlk önce sakinleşti diye düşünmüştü , ama sonra kardeşinin bu kadar çabuk sakinleşmiyeceğini aklına getirmişti . Rodolphus Keira'dan bir bağırış beklemişti , ama oda yapamıyordu anlaşılan . Rodolphus Keira'ya döndü ve ;

" Çocuk nasıl ? Neden oraya gelmiş ki ? "

diye sormuştu . Daha sonra sessizce ;

" Aslında bunların bina sorumlularını katletmek gerekli . "

dedi . Ama Keira duymuş gibiydi . Sonra Keira ' nın gözlerinden kaçırdı gözlerini ve tekrar havaya bakmaya başladı ...

Keira Rodolphus'un konuşmasını beklerken Rodolphus bişeyler söylemişti..

" Çocuk nasıl ? Neden oraya gelmiş ki ? "

Keira tam bir cevap veriyordu ki Rodolphus'un tekrar konuşması üzerine sustu ve dikkatlice onu dinlemeye başladı..

" Aslında bunların bina sorumlularını katletmek gerekli . "

"Haklısın tek suçlu biziz!.. Bütün bunlar hep bizim yüzümüzden!.."

Farkında olmadan bağırmıştı Keira.. Oturduğu yerden kalktı ve hızlı adımlarla etrafta dönmeye başladı.. Artık sinirleri iyice bozulmuştu.. Tekrar sandalyelerden birine oturdu ve kafasını kollarının arasına alıp ağlamaya başladı Keira.. Utanmıyor muydu?.. Utanıyordu tabiki ama artık umrunda değildi.. Ağlamasının tek nedeni abisi ve bu olanlar değildi.. Paul'un kendisinin uzaklaştığını düşünmesi de ağlamasına tuz biber olmuştu.. Şimdi mantıklı düşünemiyordu.. Her an bir delilik yapabilirdi..

Rodolphus'un sessiz söylediğini duymuştu elbette ve ona karşılık ;

"Haklısın tek suçlu biziz!.. Bütün bunlar hep bizim yüzümüzden!.."

demişti . Ve ayağa kalkıp ağlayarak bir yandan da sinirli bir şekilde dönmeye başladı . Rodolphus ' da ayağa fırladı ve Keira'nın kolundan yakaladı . Şimdi gözlerinin içine bakıyordu , abi olarak olan biteni anlamıştı . Tek sorun kendisi değildi , başka sorunlarda vardı . Keira'nın gözleri her şeyi anlatmıştı ve Rodolphus ;

" Neyin var senin ? " demişti .

Sessiz ve şevkat dolu sözlerini çok zamandır kullanmadığı için garip gelsede yapmıştı . Artık ona ölümyiyen olarak değil bir abi olarak yaklaşmıştı . Affetmesini hiç beklememişti , şimdide beklemiyordu zaten . Sadece kardeşini bu kadar üzeni merak ediyordu . Keira'nın kolunu farkında olmadan sıktığını farkedip biraz gevşetmişti . Şimdi Keira'nın cevabını bekliyordu ...

Out : Ben birazdan kısa süreliğine çıkmak durumunda kalıcam . 10 dakikaya tekrar giricem .

Keira bir an neye uğradığını şaşırmıştı.. Gözlerini "Neden kolumu sıkıyorsun" dermişcesine Rodolphus'a dikti ve bişeyler söylemesini beklemeye başladı..

" Neyin var senin ? "

"Hiç bişeyim yok.."

Biraz sert çıkmış olmalıydı.. Ses tonunu kontrol edememişti çünkü.. Derin bir nefes aldı ve uygun bir ses tonuyla konuşmaya başladı..

"Yok bişeyim diyorum.. Aslında var ama, boşver sen.. Sana anlatmam.. Ne biliyim biraz garip olur.."

Nasıl anlatabilirdi ki Keira?.. Abisinin evlenmesine karşı olduğunu bile bile evlenmişti.. Şimdi karşısına geçip eşiyle yaşadığı problemleri anlatamazdı.. Buna yüzü yoktu.. Aslında ortada bir problemde yoktu.. Problemi Keira yaratıyordu.. Tamam belki kurunutu yapıyordu ama.. Artık Paul'un ilgisinin azaldığına daha da çok inanıyordu.. Onu görmeyeli yaklaşık 3 gün olmuştu.. Ne görüşmüşlerdi ne seslerini duymuşlardı.. Önceden böyle bişey kesinlikle olmazdı.. Görüşemeseler bile mutlaka birbirlerinden haberleri olurdu.. Şimdi ise Paul'un nerede olduğundan haberi bile yoktu Keira'nın..

Rodolphus kardeşinin kolundan hala tutuyordu . O da biliyordu ki Keira'yı çok yanlız bırakmışlardı aile olarak . Rodolphus'u zaten aileden de saymıyorlardı , ama Keira'yı bu duruma getirdikleri için Rodolphus'da ailesini kendinden saymıyordu . Kız kardeşi gözünün önünde eriyip gidiyordu . Ve Rodolphus cevap istercesine bakarken Keira bağırarak ;
"Hiç bişeyim yok.."

demişti . Rodolphus kardeşinin ona bağırmasını hiç aldırmamıştı . Ama anlatmayışına bozulmuştu . Eşiyle bir problemi olduğunu aklına getiremiyordu , çok mutlu sanıyordu Keira'yı . Zaten sırf bu yüzden evlenmelerine karşı çıkmasına rağmen sesini çıkarmamıştı . Keira yeterki mutlu olsun demişti . Keira açıklama yapacak gibi ağzını açtı fakat ;

"Yok bişeyim diyorum.. Aslında var ama, boşver sen.. Sana anlatmam.. Ne biliyim biraz garip olur.."

dedi . Nedenini Rodolphus şimdi anlamıştı . Keira'nın kocasıyla problemleri vardı . Rodolphus öğrenmek ve çözüm üretmek istiyordu , ama bunu yaparken kardeşinin üzülmesini de istemediği için baskı yapmadı . Kolunu bıraktı ve ;

" Tamam Keira , sana baskı yapmıyacağım . Buna hakkım olmadığını biliyorum . Gitmeliyim güzel ve güçlü kardeşim . Her şeyin üstesinden yine sen geliceksin ... "

demişti . Rodolphus sır gibi konuştuğunun farkındaydı . Sadece Keira'nın anladığını bilmesini istedi . Bu sözler ona yetecekti . Ama kafasını dağıtması gerekiyordu . Rodolphus ;

" Hoşçakal Keira . Gidiyorum ... "

derken Keira'nın gözyaşlarını silmişti . Sonra bir ' ŞaK ' sesiyle ortadan kayboldu ....

Out : Domuz kafasında Bir şeyler içmek için cisimlendim ;)

Şimdi Keira masum bir çocuk gibi tek bir noktaya bakıyordu.. Fiziksel olarak çok iyiydi ama ruhsal olarak hiçte iyi sayılmazdı.. Artık dayanamazdı bu acıya.. Koskaca 3 gün.. Tam 3 gün geşmişti Paul'u görmeyeli.. Yarın onu mutlaka görmeliydi.. Karşısına geçip bir açıklama istemeliydi.. Yoksa bu kaçışlar daha çok sürer gibi görünüyordu..

" Tamam Keira , sana baskı yapmıyacağım . Buna hakkım olmadığını biliyorum . Gitmeliyim güzel ve güçlü kardeşim . Her şeyin üstesinden yine sen geliceksin ... "

Rodolphus herşeyi anlamıştı.. Keira'nın bunu anlaması pekte zor olmamıştı.. Bu imalı bakşlar, bulmaca gibi sözler ancak bunu ifade ediyordu.. Keira sevinmişti ama abisinin onu anlamasına.. Buna ihtiyacı vardı, hemde çok.. Keira bir an Rodolphus'a sarılıp yılların özlemini gidermek istedi.. Ama yapamadı henüz zamanı değildi, bunun farkındaydı..

" Hoşçakal Keira . Gidiyorum ... "

Keira abisinin arkasından el sallamakla yetindi..

Sirius.. Bütün bu işlerin içinde onu unutmuştu Keira.. Hızlı adımlarla odaya geri döndü Keira.. Sirius iyi görünüyordu.. Ama herşeye rağmen bir şifacının görmesi en iyisi olacaktı..

"Bişey ister misin?.."

"Bişey ister misin?.."

'' Hayır Profesör.Teşekkürler.Burası neden bu kadar boş?'' diye sordu Sirius.Profesör'ün onunla ilgilenmesi Sirius'u mutlu ediyordu.Ama tek sorun Profesör gidince o yalnız başına ne yapacaktı?Burası zaten terkedilmişti.Zaten Profesör de sonsuza dek onunla kalamazdı.Belki de Voldemort gelir Sirius'u burada yalnızken bulur,öldürürdü.Aslında düşüncesi bile korkunçtu bunun.Ölüm can acıtır mıydı?Ama en acı tarafı Hogwarts'a,o 2. yuvasına,arkadaşlarına,sevmese bile o zihin boşaltma egzersizlerine dönememek onu kara kara düşündürüyordu.Sonra Profesör'e dönerek
'' Niye beni kurtardınız Profesör?Hem burası terkedilmiş gibi gözüküyor'' dedi Sirius.

Keira bir yandan Sirius'un cevap vermesini bekliyordu bir yandan da olayları analiz etmeye çalışıyordu.. Acaba Rodolphus'un üzerine çok mu gitmişti?.. Tam o sırada Sirius konuşmaya başlamıştı..

'' Hayır Profesör.Teşekkürler.Burası neden bu kadar boş?''

Keira bu sorunun geleceğini biliyordu.. Nasıl cevap vermeliydi peki?.. Herşeyi anlatmalı mıydı?.. Hayır, herşeyi anlatmak doğru olmazdı.. Sadece bir kısmını bilmesi yeterliydi.. Keira büyük bir ciddiyetle konuşmaya başladı..

"Biliyorsun son dönemlerde baskınlar arttı.. Bu yüzden şifacılar korkmuş olabilir.. Ya da en üst katta bu konuyla ilgili bir toplantı yapıyorda olabilirler.. Eminim birisi gelip bize yardım edecektir.. Gerçi ben herşeyi hallettim ama.."

'' Niye beni kurtardınız Profesör?Hem burası terkedilmiş gibi gözüküyor''

"Bak Sirius.. Benim yerimde kim olsa aynı şeyi yapardı.."

"Biliyorsun son dönemlerde baskınlar arttı.. Bu yüzden şifacılar korkmuş olabilir.. Ya da en üst katta bu konuyla ilgili bir toplantı yapıyorda olabilirler.. Eminim birisi gelip bize yardım edecektir.. Gerçi ben herşeyi hallettim ama.."

'' Tekrar teşekkürler Profesör.. Size de böyle yük oluyorum.Hem biz buraya nasıl geldik?'' diye sordu Sirius.İkinci cümlesini söylerken biraz utanmıştı ama zamanla bu utangaçlığın geçeceğini umarak Profesör'e baktı.

'' Neden beni kurtardınız Profesör?'' diye sorunca Sirius,Profesör cevabını verdi.
''Bak Sirius.. Benim yerimde kim olsa aynı şeyi yapardı..''''deyince Sirius

'' Efendim.. Ben bir haylazlık edip oraya gitmiştim..Şimdi bunun cezasını mı çekiyorum?'' diye sordu.

Keira etrafı incelerken Sirius'un sözlerini duyup ona döndü ve dikkatlice dinlemeye başladı..

'' Tekrar teşekkürler Profesör.. Size de böyle yük oluyorum.Hem biz buraya nasıl geldik?''

"Ne yükü.. Hogwarts müdiresi olarak bu benim görevim.. Gerçi bundan önce insanlık görevim.. Seni o halde bırakamazdım değil mi?.. Nasıl mı geldik?.. Tabiki cisimlenerek.."

'' Efendim.. Ben bir haylazlık edip oraya gitmiştim..Şimdi bunun cezasını mı çekiyorum?''

"Nasıl görmek istiyorsan öyle gör.. Sirius şey diyorum.. Ben gidip bir şifacı bulayım.. Seni bir kontrol etsin.. Duruma göre gider miyiz kalır mıyız karar veririz.. Ben şimdi gidiyorum.."

Keira odadan çıkarken Sirius'a döndü ve

"Uslu çocuk ol.."

Keira St. Mungo kordidorlarında dolanırken tanıdık bir yüze rastlamıştı..

"Cora!... İnanamıyorum.. Bu sen misin?.. Seni çok özledim.."

"Keira.. Görüşmeyeli çok oldu demi?.. Söylesene seni buraya hangi rüzgar attı?.."

"Hiç sorma Cora.. Bir öğrencim.. Ölüm yiyenler tarafından saldırıya uğradı.. Ben bi baktım ama bi de sen baksan iyi olur canım.."

"Hadi hemen yanına gidelim Keira.."

Kısa bir süre sonra odaya gelmişlerdi.. Keira kapıyı araladı ve Cora ile birlikte içeri girdiler.. Cora hemen işine başladı ve Sirius'u kontrol etmeye başladı.. O sırada Sirius'un kim bu dercesine meraklı bakışlarına cevap vermek için konuşmaya başladı Keira..

"Sirius bu arkadaşım Cora.. Ondan iyisini bulamayız.."

"Ne yükü.. Hogwarts müdiresi olarak bu benim görevim.. Gerçi bundan önce insanlık görevim.. Seni o halde bırakamazdım değil mi?.. Nasıl mı geldik?.. Tabiki cisimlenerek.."

''Cisimlenerek...'' diye tekrar etti Sirius. ''... Profesör bu cisimlenme sınavları ne zaman başlayacak?'' dedi Sirius.Cisimlenmek güzel şey olsa gerek.. Bir yerden başka yere taşınıyorsun.
'' Efendim.. Ben bir haylazlık edip oraya gitmiştim..Şimdi bunun cezasını mı çekiyorum?'' diye sorunca Profesör cevabını verdi.

"Nasıl görmek istiyorsan öyle gör.. Sirius şey diyorum.. Ben gidip bir şifacı bulayım.. Seni bir kontrol etsin.. Duruma göre gider miyiz kalır mıyız karar veririz.. Ben şimdi gidiyorum.." dedi.
''Siz nasıl isterseniz.Uslu duracağıma söz veriyorum.Bundan sonra yaramazlığa son.Hogwarts ve Hogsmeade dışına beni özel kişilerim dışında kimse çıkaramayacak efendim.'' dedi Sirius.

Sirius gelen Şifacı'yı görmüştü.Yanında ise hala minnettar olduğu Profesör Walker vardı.O şifacı iyi birine benziyordu ama can acıttığı kesindi.Bir gariplik olmalıydı.Çünkü çok uzun zamandır buradalardı ve bir kimse bile yoktu.Şimdi nereden çıkmıştı bu? Ona meraklı meraklı bakarken Profesör konuştu:

"Sirius bu arkadaşım Cora.. Ondan iyisini bulamayız.."dedi.

''Eminim iyidir efendim ama can acıtıyor bu bakım işi..Öğrendiğinizde durumumu benden gizlemezsiniz değil mi?Yani kötü birşey olursa diye..'' diye bitirdi Sirius.Aslında Profesör'e güveniyordu ama korktuğu şey ise gerçeğin ondan saklanması idi.''Daha bitmedi mi?'' diye sordu Sirius.