^ 6. ve 7. Sınıfların Dersi ^

Konu: ^ 6. ve 7. Sınıfların Dersi ^ Ptsi Ağus. 11, 2008 3:23 pm

~ 11-21 Ağustos Dersi ~

Rachel bugün hiç olmadığı kadar iyi hissediyordu kendini. Sebebini çözemediği bu iyiliğin gün boyunca devam etmesini ümit ediyordu. Hiçbir negatif olayın aklını çelmesine izin vermeyerek yatağından kalktı ve önce balkonun önünde küçük sporlarla uykusunu açmaya çalıştı. Uykusu artık açılmıştı ve çok dinamik hissediyordu kendini. Önce güzel bitkilerine birer öpücük vererek onlarında uyanmalarını sağladı. Heyecanı yoktu fazla. Bu ona gerçekten çok büyük avantaj sağlıyordu. Heyecanlandığı zaman bazen şaşırıp yanlış şeyler söyleyebiliyordu. Zaten bu ilk deneyimi değildi. Hafta boyunca yaptığı son ders olacaktı.

Lavaboya gidip elini yüzünü yıkadıktan sonra kurularken aynada ki yansımasına baktı bir süre. Yüzüne dokunurken çocukluğu takıldı aklına. Daha sonra da bu aynada belirdi. Ne kadar çabuk geçiyordu zaman. Su gibi… Bu onu da her insanı endişelendirdiği kadar endişelendiriyordu. Zamanın böylesine hızlı geçmesi yapacak şeyleri anında yapmaya zorluyordu insanları. Rachel bu konuda o kadar iyi sayılmazdı ve gerçekten korkutuyordu onu böyle şeyler…

Aynadan kendini ayırıp dolabına bir göz attı. Ellerini beline koyarak elbiseleri izledi ve zorlandığını hissetti. Ama daha sonra aklına iyi bir fikir geldi ve kura çekmeye başladı. Komikti ama işe yarıyordu. Kurada siyah tül bluzu ve kumaş siyah pantalonu çıkmıştı. Biran düşündü… Acaba abartılı olur muydu? Ama bunu önemsemiyordu. Anlatacağı ders elbisesinden önemliydi. Kurada çıkanları giydi ve ayakkabı olarak yine uyumlu olan siyah topulularını seçti. Çantasını da uygun olarak siyah deri aldı ve evden bir şeyler atıştırıp çıktı. Yol boyunca aklından bir sürü plan geçiyordu. Acaba öğrencilerin zevkleri ya da istekleri nasıldı? Onlarla en iyi şekilde anlaşmak istiyordu. Ders boyunca somurtan öğrenciler görmek pekte iyi sayılmazdı. Ama disiplini elden bırakmamak iyi olurdu…

Yürüyüşü devam ederken yolda bir sürü insandan selam alıyordu. Tanımadıkları bile vardı içlerinde. Büyük ihtimal Bakanlıktan ya da Düğünden tanıyorlardı. Keira ve Paul'un muhteşem düğünü sayesinde tanınmıştı birazda. Dikkat çektiğini biliyordu ama bu kadar akılda kalacağını tahmin edememişti. Keira'nın burada tanınan ve sevilen biri olması onu gerçekten mutlu ediyordu. Her şeyden önce Keira geliyordu Rachel için. Bu Keira içinde böyleydi...

Okula giriş yaptığında biraz daha ciddi görünüm vermişti kendisine. Aslında içinde bir çocuk yatıyordu tüm yetişkinler gibi ama, Rachel bu çocuğu dışa vurmamakta kararlıydı. Canayakın olması burada geçerli değildi... Koridorlarda her zaman ki gibi sihirili günler dileyen öğrencilerin sesleri vardı. Rachel başını sallayarak yanıtlıyordu bugün. Konuşmak istemiyordu... Sınıfın kapısını tek seferde açarak kürsüsüne koydu eşyalarını. Asasını eline alarak bir eliyle öteki elinin avcuna vuruyordu. Bir at eğiticisi gibi... Öğrencileri daha fazla bekletmeyerek derse geçmek için açılış konuşmasını başlattı...

" Sihirli günler. Bu sizlerle ilk dersimiz ve hepinizin yetişkin ve olgun olduğunu düşünüyorum. Yaşıma yakın olmanız iyi anlaşabileceğimiz anlamına da geliyor... Öğreneceğiniz büyü 4. ve 5. sınıfların gördüğü büyünün 2 kat daha etkilisi. Onlar bacakları kitlemeyi öğrendiler. Siz ise vücudu tamamen kitlemeyi öğreneceksiniz. Birini seçmem gerekiyor. Sen ilk başta ki. Karşıma geç lütfen. "

Çocuk etrafına bakındıktan sonra Rachel'ın onu çağırdığını anlamıştı. Çok geçmeden Rachel'ın karşısına geçerek korkmuyormuş gibi bir yüz ifadesi ile durdu. Cesur bir öğrenciydi anlaşılan. Rachel ona gülümseyerek bakıyordu. Bir süre gözlerinin içine bakmaya devam etti ve ani bir hareket ve çeviklilik ile asasını doğrultup :

" Petrificus Totalus! "

diye haykırdı. Çocuk bir heykel gibi kalakalmıştı ve hiç bir yeri kımıldamıyordu. Öğrencilerine bakarak bir süre öyle kalmasına izin verdi. İkişerli gruplara ayırdıktan sonra çocuğu çözdü ve yerine geçmesini istedi. Konuşmasına devam etti.

" Sizden ne yapnızı istediğimi biliyorsunuz... Artık büyüdünüz ve bazılarınızın son senesi... Etrafınızda olacağım. Elinizi kaldırarak yardım istemeniz yeterli. "

Öğrencilerin etrafında dolanırken bir yandan da yardım isteyenlere yardım etti. Kitlenen öğrencileri çözdü ve günüde böylece bitirmiş oldu. Haftanın bitmesinin verdiği rahatlılık ile derin bir nefes aldı ve yüzünde ki biraz yorgunluktan, biraz mutluluktan gelen gülümsemeyi bulundurdu. Öğrencilerine sihirli günler dilerek sınıftan çıktı.

Konu: Geri: ^ 6. ve 7. Sınıfların Dersi ^ Perş. Ağus. 14, 2008 2:11 am

Gabriel o gün büyük bir sesle uyanmıştı. Yatakhanedeki bir kız pencere kenarındaki saksıyı düşürmüş ve kırılmasına neden olmuştu. O çiçek Gabriel'in baktığı ender bulunan mor bir çiçekti. İlk ne olduğunu anlamadı. Ama sesin geldiği tarafa bakınca hızlıca yatağından fırladı ve kırılan saksı içinde kökleri dağılmış çiçeği yerden aldı. Bir süre elindeki topraklı çiçeğe baktı ve başında duran kıza döndü. Hiçbirşey demeden gözlerine baktı. Bir özür bekliyordu.Kız ne diyeceğini şaşırmıştı. Kekeleyerek:

"Şey...Özür dilerim... Gerçekten isteyerek olmadı...!"

dedi. Çok mahçup olmuşa benziyordu. Ama Gabriel son günlerde sinirliydi, bu yüzden bazı şeylere tepki vermemeyi daha doğru buluyordu. Yine öyle yapmıştı... Hiçbirşey demeden yeni bir kap bulmuş ve toplayabildiği kadar toprağı çiçekle beraber içine koydu. Kız da bu duruma üzülmüş bir tavırla yavaşça Gabriel'in yanından ayrıldı ve yatakhaneden çıktı. Gabriel üzerini giyindikten sonra sadece bir soğuk çay alıp yemekhaneye gitmeden okul binasının yolunu tutmuştu.

Yolda insanlara bakarken sadece nefret görüyordu. Sanki herkesin gözlerinde birazcık da olsa nefret ve kıskançlık vardı. Gabriel bu karmaşık duygular içinde olmamayı tercih edercesine yüzünü buruşturdu ve önüne bakarak yürümeye devam etti.

Okula girdi ve insanların verdikleri selamlara yanıtsız kaldı. Böyle davranmayı istem dışı olarak yapıyordu ama yinede kendine kızmasına engel olamıyordu. Dersliğe girdi ve ve ikinci sırada bir yere oturdu. Kimseyle konuşmadan profesörü bekledi. Bir kaç dakikadan sonra profesör dersliğin kapısından içeri girdi. Gabriel defterini karalayarak oyalanırklen Profesörün sesiyle irkildi:

"Sihirli günler. Bu sizlerle ilk dersimiz ve hepinizin yetişkin ve olgun olduğunu düşünüyorum. Yaşıma yakın olmanız iyi anlaşabileceğimiz anlamına da geliyor... Öğreneceğiniz büyü 4. ve 5. sınıfların gördüğü büyünün 2 kat daha etkilisi. Onlar bacakları kitlemeyi öğrendiler. Siz ise vücudu tamamen kitlemeyi öğreneceksiniz. Birini seçmem gerekiyor. Sen ilk başta ki. Karşıma geç lütfen."

Gabriel derin bir nefes aldı. Önündeki çocuk çıkmıştı. Tahtaya o da çıkabilirdi. Bu yüzden heycanlanmıştı ama şans yüzüne gülmüştü. Ama şimdi onları izlemeye koyulmuştu. Karaladığı defter hala önünde duruyordu... Profesör asasını doğrultup:

"Petrificus Totalus! "

demişti ve çocuk bir anda kilitlenmişti. Gabriel çocuğun hareketsiz gözlerine baktı. Bu sihri sevmişti. Belki işine yarayabilirdi. Alaycı bir biçimde gülümsemişti. Bugün ilk gülümseyişi olmuştu... Profesör bir süre sonra çocuğu çözmüştü ve tekrar konuşmaya başlamıştı:

Sizden ne yapnızı istediğimi biliyorsunuz... Artık büyüdünüz ve bazılarınızın son senesi... Etrafınızda olacağım. Elinizi kaldırarak yardım istemeniz yeterli. "

Gabriel bu büyüyü beğenmişti ve sinsi bir şekilde gülümsedi. Daha sonra eşine baktı. Turuncu saçlı uzun boylu bi rçocuktu. Biraz çekingen bir tavrı vardı. Gabriel'in gözlerine bile bakamıyordu. Aslında neden olduğunu bilmese de bu Gabriel'in hoşuna gitmişe benziyordu.Tekrar çocuğun mavi gözlerine baktı ve gülümseyerek:

"Üzgünüm...!"

dedi ve o sözleri söyledi:

"Petrificus Totalus"

Kendisinden biraz daha uzun olan çocuğa tekrar baktı gülümseyerek. Büyüyü yapmış olduğunun etkisinde mi yoksa başka bir şey mi etkilemişti onu bilmiyordu. Gabriel'e de aynı büyü yapılmış gibi sabit duruyordu. Ama tam o sırada profesörün çocuktaki büyüyü bozmasıyla irkildi. Profesör sihirli günler dileyerek derslikten çıktı.Çocuk ilk olarak Gabriel'e baktı. Tam birşey diyecekken Gabriel kaçar gibi sözünü kesti ve:

"Sihirli günler"

dedi. Çantasını hızla aldı ve derslikten hafif bir tebessümle ayrıldı...

Konu: Geri: ^ 6. ve 7. Sınıfların Dersi ^ Perş. Ağus. 14, 2008 5:13 pm

Balkabağı suyunu içmek üzere kupasını dudaklarına götürmüştü ki içinin boş olduğunu fark etti. Biraz daha balkabağı suyu aldı kendisine. Yeni doldurmuş olduğu balkabağından aldığı ilk yudumla deyim yerindeyse midesi yerinden kalkmıştı. Buna neden olanın boş bir mide olduğuna karar veren Onyx peynirli-salamlı-domatesli bir sandviç hazırladı kendisine. Sandviçi bitirme süresinin kısalığına şaşırıverdi ama yemek görmüş olan midesi isyan bayrağını çoktan çekmişti. Böylece üzerine çilek reçeli sürmüş olduğu bir dilim ekmeği de indirdi midesine… Tokluk hissiyatı fazla gelmiş olacak kalkarken zorlandı ancak çevikliği çok geçmeden devreye girmiş adımlarına ivme kazandırmıştı. Yandan taktığı gri çantasının ağırlığına aldırmadan en yakınındaki kızlar tuvaletine gitti. Kahvaltı saati olduğu için birkaç kız vardı tuvalette. Onyx doğruca lavaboya gitti ve her yemekten sonra yaptığı gibi elini yüzünü yıkadı. Ardından suyun etkisiyle bozulmuş olan kâküllerini düzeltti elleriyle. Aynada son bir kez görüntüsüne baktı ve Karanlık Sanatlara Karşı Savunma Dersliğinin yolunu tuttu.

Dersliğe ulaşmasına birkaç koridor kalmıştı ki sol dirseğinden geriye doğru çekildi Onyx. Her sinirli anında olduğu gibi kanının damarlarında daha hızlı akmaya başladığını hissetti ve alev alev yanan gözlerini kendisini çekmeye cüret etmiş olan insana doğrulttu. Charles Clover… Gözlerine inen siyah düz saçları, beyaz teni, porselenden oyulmuşu andıran yüzü, muzip parıltıların oynaştığı buz mavisi gözleri ile okuldaki pek çok kızın dikkatini çeken bir çocuktu Charles. Onyx ile aynı dönemdeydi ama Slytherin öğrencisi olarak… Ve tahmin edilebileceği gibi geçe sene bir birliktelikleri olmuştu. Onyx onunla zaman geçirmeyi seviyordu aslında. Başını omzuna yaslamak bir yana dudaklarının her buluşmasında –ki sıklıkla gerçekleşirdi bu durum- ayrı bir heyecan sarıyordu bedenini. Ama işte olan olmuştu. Arkadaş çevresi arasındaki fark sorundu önce sonra Charles’ın umursamaz ve bencil tavırları… Onyx’de bu tavırlara tepkisiz kalmayıp Charles’a onun peşindeki kızlardan birisi olmadığını her fırsatta hareketleriyle belli edince ikili ayrılmıştı. Onyx, o günden sonra Charles’ın çıktığı her kızın hatta ona âşık olan her kızın açık hedefi haline gelmiş, istemeden de olsa pek çok düşman edinmişti. Anılar ve düşünceler arasında yapmış olduğu bu hızlı yolculuktan Charles’ın sözleri çıkardı onu…

”Onyx Ainscough! Seni görmeyeli uzun zaman olmuştu sevgilim. Nereye böyle?”

Onyx, Charles’ı dinlerken gözlerini onun parıltısını asla kaybetmeyen buz mavisi gözlerine bakıyordu. ”Bende uzun süredir neden bu kadar mutluyum diye düşünüyordum. Seni görmediğim içinmiş meğerse. Yokluğunu hissetmediğimden bunu da anlamamış olmalıyım!”dedikten sonra durdu. Onyx’in sözlerinden sonra Charles’ın gözleri donuklaşır gibi olmuş ancak çok geçmeden parıltılar kendilerini yeniden gösterivermişti.

”Yapma Onyx, beni özlediğini biliyorum… Çünkü bende seni özledim sevgilim.”

Onyx, Charles’ın davetkâr ses tonunu ve kendisine dayanılamaz bir çekim kazandıran bakışlarını görmezden gelmeye çalışarak ”Seni özlemek mi? Ah, hayır! Böyle bir duygu yaşamadım hiç.” dedi. Ve Charles’la sokuldu. Sol elini Charles’ın omzuna koydu. Önce nefesinin Charles’ın yanağını okşamasına izin verdi. Sonra Charles’ın kulağına fısıldadı. ”Kendimi özletmek istememiştim oysa ki… Neyse, hoşça kal Clover!” Charles’ın yanağına değdirdi dudaklarını ve uzun süre orada kalmasına özen gösterdikten sonra hızlıca çekti kendisini geriye ve hızlı adımlarla dersliğe yollandı.

İçeriye girdiğinde sınıfın büyük çoğunluğu oradaydı ve Onyx boş bulduğu bir yere oturup yanındakilerle sohbet etmeye başladı. Charles’ın koridorda bozum olmuş halinden eser kalmamış bir şekilde içeri girişinin ardından Profesör de içeri girmişti ve Onyx, az ilerisine oturan Charles’a göz kırpıp tüm dikkatini derse vermeye hazırlandı.

” Sihirli günler. Bu sizlerle ilk dersimiz ve hepinizin yetişkin ve olgun olduğunu düşünüyorum. Yaşıma yakın olmanız iyi anlaşabileceğimiz anlamına da geliyor... Öğreneceğiniz büyü 4. ve 5. sınıfların gördüğü büyünün 2 kat daha etkilisi. Onlar bacakları kitlemeyi öğrendiler. Siz ise vücudu tamamen kitlemeyi öğreneceksiniz. Birini seçmem gerekiyor. Sen ilk başta ki. Karşıma geç lütfen.”

Onyx, Profesörün seçmiş olduğu çocuğun bedenini kilitleyişini izledi ve kendisine uygun bir eş aramaya koyuldu. Çünkü biliyordu, böyle uygulamaların çift olarak yapıldığını ve Profesörün sözleri onun yanılmadığını kanıtlar nitelikteydi. Onyx, yanında oturan kıza döndü. Bir alt dönemden yani altıncı sınıftan olan Ravenclawlı kıza eş olup olamayacaklarını sordu ve aldığı olumlu cevap sonrası asalarını çekip birbirlerinin karşısına geçtiler. Onyx, ilk deneme sırasına adının Clementine olduğunu sonradan hatırladığı bu kıza bıraktı. Clementine önce odadaki diğerleri gibi ” Petrificus Totalus!” diye bağırmıştı ancak ilk deneme sonucu Onyx’de hiçbir değişim olmamıştı. Clementine, koyu kahverengi gözlerini Onyx’e dikip kulak hizasında kesilmiş olan açık sarı saçlarının sallanmasına neden olacak şekilde oynattı kafasını ve büyülü sözcükleri tekrarladı.

Bu sefer tuhaf bir buzullanma hissetti Onyx. Tüm vücudunda önce elini hareket ettirmeyi denedi. Sonra sırasıyla tüm organlarını harekete geçirmeye çalıştı ancak başarılı olamamıştı. Derken Profesörü gördü karşısında ve onun bir şeyler mırıldandığını fark etti. Ve aynı anda ılık bir suyla banyo yapmış gibi bedeni yeniden canlılık kazandığı dinlenmek için birkaç dakika geçmesini bekledi. Ardından Clementine’da hazır olduğunu söyleyince 18.5 inçlik asasını ona doğrultu. Beynindeki tüm düşüncelerden arınmış yapması gereken tek şeyin bu büyü olduğunun bilincinde ”Petrificus Totalus!” diye haykırdı ve aynı anda Clementine’ın kaskatı kesildiğini gördü.
Birkaç dakika sonra Profesör gelip Clementine’ın üzerindeki büyüyü çözdüğünde dersin bitmesine az kalmış olduğunu fark eden Onyx. Yerine geçti ve yan taraftaki ayna da bozulmuş olan kâküllerini düzeltti.

Profesörün ardından arkadaşlarıyla birlikte dışarı çıkarken Charles’ın kendisini kendisine baktığını fark etti ve ona eliyle öpücük yollayıp dışarı çıktı. Birkaç koridor ileride arkadaşlarından ayrılıp tek başına devam etmesi gerekti yoluna. Çünkü arkadaşları Tılsım dersi almıyordu. Ve Karanlık Sanatlara Karşı Savunma’da göremediği Gabriel’i Tılsım’da görmeyi umuyordu… Ne de olsa Gabriel ve Alden onun Hogwarts’taki en yakınlarıydı.