Yağmur...

Gabriel, uzun beyaz elbisesiyle, sahil kenarında tek başına yürümeye başlamıştı. Rüzgar sarı saçlarını okşuyordu...

Bugün onun doğum günüydü ve tekbaşına düşünceleriyle beraber kutluyordu bu güzel günü. İçinde anlamını bilmediği bir huzursuzluk vardı. Kendini önemsiz hissettiren birşey...

Ayakları ince kum üzerinde yürürken bıraktığı ayak izlerine baktı. Acaba o da hayatta izlerini bırakıyor muydu...Ya da insanların kalbinde... "İz bırakanlar unutulmaz..."diye mırıldandı kendi kendine...

Hayatında birçok iniş çıkışlar olmuş ve yıpranmıştı. Hepsini bir anda unutmak mümkün değildi. Çünkü onun kalbinde de çok büyük izler vardı. Onları yok sayamazdı. Hiçbir zaman...

Batmaz üzere olan güneşe baktı. Hayattaki herşeyin bir sonu vardı, güneşin batışı gibi. Sonuçta güneş batmasaydı geceyi nasıl tanıyabilirdik ki... Yıldızlara bakıp nasıl dilek tutabilirdik? Evet, herşeyin bir sonu vardı ama bütün sonlar bize birşeyler bırakıyordu. Bizim bilmediğimiz ve belki de tahmin bile edemeyeceğimiz şeyler...

Gabriel vücuduna düşen damlalardan yağmurun yağdını anlamıştı. Şimdiye kadar doğum gününde ilk defa yağmur yağıyordu ve bunun onun için büyük bir armağan olduğunu düşündü. Durdu ve yüzünü gökyüzüne doğru kaldırdı. Yağmur damlaları adeta yüzünü okşuyordu. Gabriel'in yüzünde küçük bir tebessüm vardı ve gözleri kapalıyken yağmurla beraber batmakta olan güneşin son ışınlarını yüzünde hissedebiliyordu. Derin bir nefes aldı ve gözlerinden akan gözyaşları yağmura karıştı...

Yaşadığı en güzel gündü...