Adı GüL'dü...

ADI GÜL'DÜ!

Adı Gül'dü
Gülleri severdi en çok
Güldü mü güller açardı gül yüzünde,
Güllerle bölüşürdü yalnızlığını ,
Hep gül beklerdi sevdiğinden ,
Bir de 'gül mevsimini' takvimlerden...
Bir gül kokusuna
Bir de 'gül reçeline' dayanamazdı ,
Hep güller kurutmuştu
Hayatının en hazin sayfalarında ,
Hep gülerek büyütmüştü sevdasını
Ve her sabah ,
Bir gül gibi bırakırdı tebessümünü sofraya
Tıpkı sımsıcak bir ekmek gibi ,
Ahşap bir evin avlusunda
Mis kokulu gülleri derlerdi ,
Ve bütün sırlarını sadece güllere söylerdi ,
Ne zaman bir haksızlık görse
Kanayan bir gül gibi
Ahh bu dünyada
Gülü gülle tartsalar derdi ...

Ne okur ne yazardı
Ağlasa gülleri sular
Gülse gülleri okşardı
Ama ne zaman içli bir şarkı duysa
Güllere bakar uzun uzun dalardı ...

İşte öyle bir çiçekti
Şiirimin ucunda gülden bir kalemdi
İşte o kadın
Benim annemdi.

Bir bilseniz ,
Ne güller yeşertti hayatın dikenlerinden
Dökerek gözyaşını
Ve şimdi
O güller süslüyor onun mezar taşını...

Ahmet Selçuk İlkan