RP Dersleri İçin Kayıt

ad-soyad:ronald walker
bina--meslek::snarlwolf-öğrenci
örnek rp:Ron kucağında scabbers ile beraber, bağıran barakaya ilerledi. Yasak Oramnın kenarında fakat kimsenin bilmediği bağıran barakaya doğru ilerliyordu. Orada dünyanın en cesur, en aşık adamını kaybetmişlerdi. Severus Snape'i Ronald hatırladık.a ağlardı. Pek cesurdu ama yine de oraya gitmekten kendini alamıyordu. Okuldan mezun olduğu halde, tekrar gelebilmesi onu çok memnun etmişti. Severus'un Harry'ye bir zamanlar verdiği dersi Zihinbend'i veriyordu ron şimdi. En büyük hayali gerçekleşmişti. Ama o hayalin içinde biri daha vardı Hermione granger....Onu okul bittikten sonra pek görememişti.Ron sherbazlık çalışmaları için Londra'dan ayrıldığından beri ne onu, ne Harry'yi ne de Ginny ve Luna'yı...Hermione yigörmeyi o kadar çok isterdi ki.
Bu düşünceler içinde Bağıran Baraka'ya gelmişti. Yaşlı Scabbers 'ı elinden indirdi ve ona;
"Hadi bakalım scabbers bakalım hala çevik misin?" dedi. Komutu alan tembel hayvan bi anda canlandı ve Baraka'nın üstündeki dala atladı. Baraka'yı koruyan ağaç sallanmayı kesti ve Baraka'nın küçük deliği açıldı. ronald eskiye nazaran bayaa zor sığsa da içeri girdi. İçeri de o son günün izleri vardı, her ne kadar Severuz olmasa da Nagini'nin zehri yeşermiş, pas tutmuş iğrenç bir şekilde odanın ortasına yapışmıştı. ronald yine kendini alamadı ve hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı. Ona nasıl bu kadar haksızlık edebilmişti? Nasıl yapmıştı bu salaklığı? roonald odanın ortasında acı ve ızdıraptan, geçmişin çilelerinden kalakalmış halde duruyorken biri içeri girdi Ronald hemen kafasını çevirdi ve bi anda midesi ters takla attı işte karşısındaydı, işte tam karşısında, her zaman ki o turuncu karışık saçlarıyla, o puslu kahverengi gözleriyle hermione tam karşısındaydı. ronad hiçbirşey diyemeden kendini hıçkırıklarıyla Hermione'nin kollarına attı...
Ron Hermione'nin saçlarını okşayarak "Kahramanı böyle mi anıyorsun?" dedi. Hermione cevap vermeyince;''Buraya yeni mi geldin ?'' diye soru yöneltti. Belli ki konu değişsin istiyordu.İyice gözleri buğulanmıştı Ron'un.Ağlamamak için diretiyordu.Ama Nagini'nin zehrine baktıkça göz yaşlarının yanaklarından kayıp gitme isteği daha da artıyordu.
Hermione kafasını kaldırıp Ron'a baktı. Ne kadar uzun zaman olmuştu görüşmeyeli. Ne kadar uzun zaman ...
Kendini toparlamaya çalıştı ve kendini Ron'un kollarında -ne kadar istemese de- çekti. Ron'a dönüp;
"Evet az önce geldim. İşte bildiğin sulugöz Hermione." dedi ve dayanamayıp kendini tekrar Ron'un kollarına bıraktı. Bi süre öylece durduktan sonra kendine gelip, iki-üç adım geriledi.
"Ooh Ron! Ne kadar uzun zaman oldu görüşmeyeli ve senin ilk yaptığın bana sitem etmek öyle mi? İşte her zaman ki duygusuz Ron. Ron sen kalas geldin kalas gid-" tam o anda Ron'un gözündeki yaşları gördü ve kıpkırmızı oldu. Ron'a haksızlık etmişti. Çok utanıyordu, o da göz yaşlarını tutamadı ve ağlamaya tekrar başladı. Ama bu sefer Severus için deği, eski günler için, DO'nun son toplantısında yaşadıkları için, hiç değişmeyen hala onun biriciği olan Ron için...
Hermione Ron' biraz daha yaklaştı. Şimdi ayakları ayaklarına değiyordu. Gözlerinden yaş gelmiyordu imdi. Ron'un göz pınarları da kurumuştu. Yüzünü sildi Ron'un gözlerinin içine baktı içinden:
"Ron, benim duygusuz Weasley'm" ve Ron'a tek bir şey söyledi;
Ron ben-" Ron elimi Hermione'nin dudaklarına koyup onu susturmuştu. Peki şimdi ne olacaktı? Hermione hiçbirşey bilemiyordu. Şimdi biri ona testralleri sorsa tek kelime bile edemezdi...

AD - SOYAD : Johnny Delacour
BİNA - MESLEK : Profesör
ÖRNEK RP :

MAÇTAN ÖNCE

Yatakhanesinde öylece uyuyordu. Korkudan kalbi yerinden çıkacak gibiydi. Yarın Quiddtich maçı vardı. Mavi yorganını biraz daha üzerine örterek Ravenclaw armasına baktı ve uyumaya çalıştı. Bu onun için çok zordu. Nasıl uyuyabilirim? Nasıl? Zihninde uçup duran düşünceler maçı kaybdeceği ile ilgiliydi. Kaybederlerse itibarları düşecekti. Bütün dönem boyunca diğer binalar tarafından dalga geçileceklerdi. Bundan çok korkan Johnny uykudan kısılmış olan gözlerini biraz daha kısarak göz kapaklarını kapattı.

Sabah olmuştu. Birden gözlerini açtı. Yanında henüz uyanmamış olan Keiran yatıyordu. Onun başında onu uyandırmaya çalışan Allan duruyordu. Keiran biraz olsun mızmızlansa bile hemen kalkıp giyindi. Üzerine mavi cüppesini giyen Johnny diğerleri ile birlikte ortak salona doğru ilerledi. Neyseki merdivenler uslu durmuştu. Hiç zorlanmadan büyük, meşe kapıyı açtılar. "Bugün maç var!" Uyarır bir şekilde ikisine baktı. Allan ve Keiran uykulu gözlerle sadece bir "of" çekti ve en sonda bulunan Ravenclaw maasına ilerlediler. Tam ileride durup yanyana oturdular. Çabuk çabuk yemeklerini yiyerek Quiddtich sahasına ilerlediler. Olamaz! Zaman geldi. Yemekten sonra maçın başlaması biraz saçma olsa bile hakem maçı başlatmıştı bile. Sunucu çok hararetli bir şekilde sunuyordu maçı. Keiran ile Johnny yanyana oturuyordu. İkisi de yedekti. Diğer yedek neredeydi? Rachel bir türlü burada olamamıştı. Ya ihtiyaç duyulursa? O anda Rachel hızlı adımlarla yedekler bölümüne gelerek Keiran ve Johnny'e selam verdi ve Johnny'nin yanına oturdu. "O düşen kim Keiran?" Keiran şaşkın bakışlarla sahaya baktı. Allan düşüyor, Allan düşüyor! Mavi cüppeli, solgun yüzlü Allan hızlı bir şekilde yere düğşüyordu.

"Hayırrr!" Birden uyanıvermişti. Sese kalkmış olan Keiran sakin ol dermişçesine Johnny'e bakıyordu. Johnny nefes nefese bir halde az önceki rüyanın şokundan çıkamadan rüyayı anlattı. "Az önce rüya gördüm Keiran. Çok korkunçtu. Quiddtich maçında Allan düştü. Süpürgesi kırıldı. Kolu da kırıldı. Ya bugünde böyle olursa?" Keiran Johnny'e sakin olmasını söyleyen bakışlarla bakarak Allan'ı derin uykusundan uyandı. Üçü birden aynı anda üzerini giyinip büyük salona indi. Rüyadaki sıranın aynısı. Rüyalara göre olaylar olsaydı şu ana kadar Keian ölmüştü, Lucienda ile Allan sevgili olmuştu, Allan'ın babası ölmüş ve Hogwarts'ı terk etmiş olmalıydı. Ama bunların hiçbiri olmamıştı.

Quiddtich Maçı

Büyük Salon'da hızlı bir şekilde yemeklerini yediler ve Quiddtich sahasına doğru ilerlediler. Görkemli Quiddtich sahasına adım attıklarında boyunlarında yeşil Slytherin örtüsü olan Slytherinliler çoktan yerini almıştı. Yedeklere geçen Keiran ve Johnny yanyana oturdu. Diğer yedek akıllarına bile gelmedi. Rachel yaklaşık on dakika sonra yanlarına geldi. Rachel'ı göze görmnüyen Johnny sadece maça odaklanmıştı. Yenilirsek çok kötü olacak. Hem de çok kötü!

Johnny sahaya çağırılmak istemiyordu. Arayıcı Lily süpürgesinin üstünde zarif hareketler yaparak altın Snicth'i arıyordu. Ama altın Snicth gözlerin önünde yoktu. Tutucu Sarah tahta süpürgesinin üzerinde üç büyük halkanın önünde bekliyordu. Karşı takımdan Vurucu olan bir Slytherinli atağa geçip elindeki Quaffle'ı Sarah'ın sağına doğru attı. Srah tam ters yöne doğru atıldı. Bir gol yedik, bir gol yedik olmaz. Ama tam o anda Lucienda harekete geçerek Quaffle'ı büyük bir sinirle Slytherin tutucusuna attı. Golü kaçıran Slytherin'li hayal kırıklığı ile birlikte gelen Ravenclawlıların bağırışı ile birlikte irkildi. Maç aynı tempoda ilerliyordu. Sunucu konuşmaya başladı. "Top şimdi Lucienda'da. Lucienda arkadaşı Lisa'ya pas attı. O da ne Sarah bir anda atağa geçti. Galiba Snicth'i görmüş olmalı. Sarah büyük hızla ilerliyor." Bütün Ravenclawlılar birden ayağa kalktı. "Ve Sarah Snicth'i buldu. Tüm Ravenclawlılar tebrik ediyoruz." Tüm Ravenclawlılar sevinç çığlıkları ile ayağa kalktı. Herkes sahaya boşalmıştı. Slytherinliler hayal kırıklığıyla, Ravenclawlılar ise sevinçle ortak salonlarına ilerledi...

Alındın Johnny..

Sen de alındın Nick..

Tesekkürler inceledim... Baya yardımcı oldu... İsterseniz 3 satırlık bir RP yaziyim...

Ad-Soyad: Sirius Black
Okul-Bina: Hogwarts-Gryffindor
Örnek RP:

Sirius birşeyler yazmak konusunda iyi değildi.Diğer tüm Gryffindor'luların iyi olduğuna emindi.

'Belki bir daha denemeliyim' dedi içinden.

Eline 4 cm uzunluğundaki tüy kalemini aldı.Önüne krem rengi parşömenini de çekti ve yazmaya başladı.

' Bu bir denemedir.Ben Sirius Black,yazma konusunda becerilerimi arttırmak için bu yazıyı yazıyorum.Eğer bunu da beğenmezsem RP Dershanesi'ne başvuracağım' diye bitirdi yazısını Sirius.