ronald walker

Ron kucağında scabbers ile beraber, bağıran barakaya ilerledi. Yasak Oramnın kenarında fakat kimsenin bilmediği bağıran barakaya doğru ilerliyordu. Orada dünyanın en cesur, en aşık adamını kaybetmişlerdi. Severus Snape'i Ronald hatırladık.a ağlardı. Pek cesurdu ama yine de oraya gitmekten kendini alamıyordu. Okuldan mezun olduğu halde, tekrar gelebilmesi onu çok memnun etmişti. Severus'un Harry'ye bir zamanlar verdiği dersi Zihinbend'i veriyordu ron şimdi. En büyük hayali gerçekleşmişti. Ama o hayalin içinde biri daha vardı Hermione granger....Onu okul bittikten sonra pek görememişti.Ron sherbazlık çalışmaları için Londra'dan ayrıldığından beri ne onu, ne Harry'yi ne de Ginny ve Luna'yı...Hermione yigörmeyi o kadar çok isterdi ki.
Bu düşünceler içinde Bağıran Baraka'ya gelmişti. Yaşlı Scabbers 'ı elinden indirdi ve ona;
"Hadi bakalım scabbers bakalım hala çevik misin?" dedi. Komutu alan tembel hayvan bi anda canlandı ve Baraka'nın üstündeki dala atladı. Baraka'yı koruyan ağaç sallanmayı kesti ve Baraka'nın küçük deliği açıldı. ronald eskiye nazaran bayaa zor sığsa da içeri girdi. İçeri de o son günün izleri vardı, her ne kadar Severuz olmasa da Nagini'nin zehri yeşermiş, pas tutmuş iğrenç bir şekilde odanın ortasına yapışmıştı. ronald yine kendini alamadı ve hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı. Ona nasıl bu kadar haksızlık edebilmişti? Nasıl yapmıştı bu salaklığı? roonald odanın ortasında acı ve ızdıraptan, geçmişin çilelerinden kalakalmış halde duruyorken biri içeri girdi Ronald hemen kafasını çevirdi ve bi anda midesi ters takla attı işte karşısındaydı, işte tam karşısında, her zaman ki o turuncu karışık saçlarıyla, o puslu kahverengi gözleriyle hermione tam karşısındaydı. ronad hiçbirşey diyemeden kendini hıçkırıklarıyla Hermione'nin kollarına attı...
Ron Hermione'nin saçlarını okşayarak "Kahramanı böyle mi anıyorsun?" dedi. Hermione cevap vermeyince;''Buraya yeni mi geldin ?'' diye soru yöneltti. Belli ki konu değişsin istiyordu.İyice gözleri buğulanmıştı Ron'un.Ağlamamak için diretiyordu.Ama Nagini'nin zehrine baktıkça göz yaşlarının yanaklarından kayıp gitme isteği daha da artıyordu.
Hermione kafasını kaldırıp Ron'a baktı. Ne kadar uzun zaman olmuştu görüşmeyeli. Ne kadar uzun zaman ...
Kendini toparlamaya çalıştı ve kendini Ron'un kollarında -ne kadar istemese de- çekti. Ron'a dönüp;
"Evet az önce geldim. İşte bildiğin sulugöz Hermione." dedi ve dayanamayıp kendini tekrar Ron'un kollarına bıraktı. Bi süre öylece durduktan sonra kendine gelip, iki-üç adım geriledi.
"Ooh Ron! Ne kadar uzun zaman oldu görüşmeyeli ve senin ilk yaptığın bana sitem etmek öyle mi? İşte her zaman ki duygusuz Ron. Ron sen kalas geldin kalas gid-" tam o anda Ron'un gözündeki yaşları gördü ve kıpkırmızı oldu. Ron'a haksızlık etmişti. Çok utanıyordu, o da göz yaşlarını tutamadı ve ağlamaya tekrar başladı. Ama bu sefer Severus için deği, eski günler için, DO'nun son toplantısında yaşadıkları için, hiç değişmeyen hala onun biriciği olan Ron için...
Hermione Ron' biraz daha yaklaştı. Şimdi ayakları ayaklarına değiyordu. Gözlerinden yaş gelmiyordu imdi. Ron'un göz pınarları da kurumuştu. Yüzünü sildi Ron'un gözlerinin içine baktı içinden:
"Ron, benim duygusuz Weasley'm" ve Ron'a tek bir şey söyledi;
Ron ben-" Ron elimi Hermione'nin dudaklarına koyup onu susturmuştu. Peki şimdi ne olacaktı? Hermione hiçbirşey bilemiyordu. Şimdi biri ona testralleri sorsa tek kelime bile edemezdi...
_________________

Kurgu güzel ,
Renk kullanmamışsın ,
Uzunluk fena değil ,
Anlatım bozuklu aşırı derecede çok var ,
Dilbilgisi kurallarına pek dikkat edilmemiş .

RP Dershanesine başvur lütfen ...