--> Profesör Alımları <--

Ad : Eloisé Melodie
Soyad : Roviuné
Hangi profluk ? : SYB ilk tercihim ama dolu galiba o yüzden Bitkibilim...
Örnek RP :

Eloisé, koyu mor gökyüzünde, ufkun alacakaranlığı içinde güneşin neredeyse batmak üzere olduğunu fark etti… Kahverengi saçları dalgalanıyor, soğuk bir rüzgâr ise yüzünü yalıyordu… Tek duyulan derin bir şekilde nefes alışı ve arkasında duyulan rüzgârın sesiydi… Mezarlığa gelmeyeli uzun zaman olmuştu... Yüzünde yayılmaya başlayan fakat kimsenin göremediği sinsi bir sırıtış vardı... Siyahlara bürünmüştü ve bu ona matem havası verdiriyordu… Oysa zevkten dört köşe olmuştu… Hogwarts’ı basmak her ne kadar babasının şerefine layık bir zevk olsa da, şimdi o gerçekleştirecekti… Kollarını kapatan pelerinini sıyırdı ve karanlık işarete dokundurdu parmağını… Her ne kadar acı hissetse de, yüzündeki sırıtış hala silinmemişti… Öğrencilerin çığlıklarını duymak, profesörlerin onları kurtarma çabasını görmek için sabırsızlanır olmuştu… Birkaç saniye geçtikten sonra etrafına cisimlenen ölüm yiyenlere saygıyla baktı… Hogwarts’ı basacak kadar cesaretli olmaları onu şaşırtmamıştı… Fakat bu işi başarabilir miydi bilmiyordu… Ablası Melly ondan daha tecrübeliydi… Onun önder olarak gitmesi daha doğru olurdu… Fakat ablası tarafsızlığı seçmişti, bundan utanmıyor fakat huzursuz oluyordu… Ölüm yiyenlerin maskeli yüzlerine sinsi bir bakış attı… Hepsi ne yapacaklarını biliyorlardı… Söze gerek yoktu… Vişneçürüğü rengini almış dudaklarını büktü ve küçümseyen bir bakış attı onlara… Onu bir hiç gibi gördüklerini hissedebiliyordu… Fakat Lord’un kızı olarak bir güce ve üstünlüğe sahipti… Bu üstünlük onu özel ve dayanılmaz kılıyordu… Tek kaşını kaldırdı ve sinir bozucu bir kibirle ölüm yiyenleri süzdü… Tek konuşan rüzgârdı… Hepsi biraz sonra gidecekleri yerde duyacakları çığlıkları düşler gibiydi… Yüzlerini maskelerle kapatmış olsalar bile hepsini tanıyordu… Hiçbiri maskesini çıkarmaya tenezzül etmemişti… Sol elini nazikçe kaldırdı ve siyah cüppesinin altına sokarak:

-“Sanırım, artık gidebiliriz” dedi sükûnetle…

Siyah kadife bir eldiven giydiği elini nazikçe yüzüne değdirdi… Yüzünde oluşmaya başlayan siyah maskeyi sol eliyle yokladı… Kimliği onun her şeyiydi… Fakat onu korumak için böyle bir maskenin yükünü omuzlarında taşımak, rahatsızlık veriyordu ona… Bir şey söyleyecek gibi oldu fakat kendini tutarak sustu… Ne söyleyeceğini bilmediği için sustu… Melly her zaman babasının gözünde birinciydi… Eloisé ise yerinin neresi olduğunu hiçbir zaman bilememişti… Lady’liğe uyacak o kadar az özelliği vardı ki… Melly ise sanki Lady olmak için yaratılmıştı… İkizine benzemesi gerekirdi fakat o onun tam tersiydi… Fizikleri her ne kadar aynı olsa da davranışları eşleşmiyordu… Pelerinine rağmen içine işlemiş olan, bir kılıç kadar keskin soğuk onu titretmeye yetiyordu… Şişkin yanakları kızarmıştı… Başkaları görmüyordu fakat o hissediyordu… Sanki bu düşünceler onu zayıf düşürmek için yankılanıyordu aklında… Babasını özlemiyor değildi… Onun arkasından hiç ağlamamıştı fakat yine de onu severdi… Herkes kaçtığını sanırken babası öldürülmüştü… Zaten Roviuné soyuna yakışmazdı her şeyi bırakıp kaçması… Ayaklarındaki siyah botları bir süre huzursuzlukla taradıktan sonra kafasını kaldırarak gökyüzünde yükselmiş olan aya baktı… Ay dolunay şeklini almış bir şekilde, havada parlıyordu... Bir ağacın yapraklarını sallayan rüzgârın uğultusu bir ninni havası vermişti kendine… Eloisé, etrafına bakındığında onun cisimlenmesini bekleyen ölüm yiyenlerden ve rüzgârın oynattığı küçük ağaç dallarından başka bir şey göremedi… Gittiğinde orada bir zafer kazanmadan geri dönmeyecekti… Eva ile omuz omuza olsaydı söyleyeceği her sözün arkasında olurdu, fakat o yanında yokken kendini savunmasız hissediyordu… Savunmasızdı… Elindeki asası dışında korunacak her hangi bir şeyi de yoktu… Kendine güvenemiyordu… Bu duygulardan kurtulamazken nasıl bir lider olabilirdi bilmiyordu… Terlemiş ve eldivenin içinde olan ellerini cüppesinden çıkardı ve asasını sıkıca tuttu… Hogwarts arazisine cisimlenemedikleri için, yasak ormanın yakınlarına cisimleneceklerdi… Ağırlaşan göz kapakları, zümrüt yeşili gözlerinin üstüne doğru bir vaha gibi yavaşça kapanırken derinlerden gelen bir “pof” sesiyle yok oldu…

Zümrüt yeşili gözlerini açtığında Yasak Orman’ın yakınlarında buldu kendini… Ayın ve yıldızların gümüş parıltılarıyla aydınlanmış serin, bulutsuz bir geceydi… Ormana sessizlik hâkimdi, derin nefes alış verişlerini bile duyabiliyordu... Sadece hafif rüzgâr, orman ze&shy;mininde dolaşıyor, yılların birikintilerini hafifçe ittiriyor ve düşmüş çam iğnelerini hışırdatıyordu… Eloisé vişneçürüğü rengindeki dudaklarını yavaşça yaladı ve cüppesinin araksına gizlenmiş olan bir tutam kahverengi saçı önüne aldı… Yasak ormanın içinden yükselen hırıltılar ve iniltileri hasretle dinledi bir süre… Küçükken anneannesinden yasak ormandaki yaratıklar hakkında hikâyeler dinlerdi… Bu hikâyeler sadistleşmese de her zaman dinlemekten zevk alırdı… Yüzündeki maskeye götürdüğü narin elini cüppesinin içine soktu tekrardan… Asasını yavaşça kavradı ve karanlıkta etrafına bakındı… Karanlık tarafta bulunan profesörlerden biri onlara kapıyı açacaktı… O küçük suratsız veletlerden yükselecek olan çığlıkları düşünmek bile onu keyiflendiriyordu… Yüzünde yine kıvrılmaya başlayan küçük bir sırıtış düşüncelerini dünyaya aktarır gibiydi… Hava iyice soğumuştu… Yaz günlerinden biri olmasına rağmen bu soğuğu anlayamıyordu Eloisé… Tabiat ana, sanki soğuktan dondurmak istiyordu onları… Fakat Eloisé çevresine baktığında kimsenin soğuktan haberdar olmadığını fark etti… Neler oluyordu ona böyle? Hava diğerlerine göre soğuk değildi fakat onun içini delen bir keski gibiydi… Soğuk ve karanlıkta bitmeyen dakikalar boyunca bekledikten sonra, uzaktan eski demir kapının sürgülerinin açılırken çıkardığı metal çınlamasını duydular… Eloisé yere diktiği yeşil gözlerini isteksizce kaldırdı ve açılmış olan Hogwarts kapısına dikti… Karanlık bir sulietin onlara doğru baktığını görmesi uzun sürmedi… Cüppesinin kapüşonunu başından sıyırdı ve çokbilmiş bir tavırla dudak büktü… Adımlarını atarken içinde alevlenen nefret duygularını bastırmak istercesine, ellerini sinirle ovuşturdu… İstemsizce bir hareket sonucu kalkan elini diğerlerine doğru gelin anlamında salladı ve ilerlemeye devam etti…

Uzun ve sessiz bir yürüyüşün ardından Hogwarts avlusuna vardıklarında karşısındaki kadına minnet dolu gözlerle baktı… İçindeki bu çocuksu duygular durdurulamaz gibiydi sanki… Yüzünden asla eksik olmayan bir gülümseme vardı bir kere… Acımasızdı fakat yapabilecekleri sınırlıydı... Ablası Melly’e ve küçük kardeşi Lilith’e hiç benzemiyordu… Küçüklüğü dersliklerin köşelerinde pinekleyerek veya bulanıklarla dalga geçerek geçmişti… Bundan memnundu… Profesörlerinin gözünde hep bir melekti… Arkadaşları arasında da Yeşil Şeytan olarak anılırdı… Bu düşünceler aklına geldiğinde küçük bir gülümseme ile kıvrılmış dudakları normal halini almıştı… Siyah, topuklu botunu daha içeri atmadan içine bir hüzün duygusu yerleşti… Eskiden elinde kitapla dolaştığı koridorlar şimdi çığlıklarla dolacaktı… Küçükken ne kadar saf ve temizdi… Belki o kadar da değildi fakat yine de bir çocuktu… Sorumlulukları altında ezilen bir çocuk… Eloisé bir balonu patlatırcasına elini saçına attı ve onu boğan baloncuğu patlatırmış gibi bir hareket yaptı… Hogwarts koridorları uzadıkça uzuyordu… Sessiz ve boğum boğum olmuştu içi… Ne yaptığını bilmeden yürüyordu… Sinirle dudak büktü ve bir süre daha ilerledi… Ta ki duvarlarda yankılanan çatal bıçak ve öteberinin sesini duyana kadar… İçini durdurulamaz bir heyecan kaplamıştı… Büyük salonun önüne gelmişlerdi… Eloisé içeriden yükselen kahkaha ve sevinç çığlıklarının biraz sonra, çığlıklara dönüşeceğinden emin bir tavırla kapıya doğru ilerledi… Bir dakikalık kısa bir duraklamanın ardından asasını kaldırdı… Amacı öldürmek değildi birçok kişinin yapacağının tersine… Fakat arkasındaki karanlık taraf mensuplarını fazla bekletmiş olacaktı ki, bir ölüm yiyen bir adım öne çıkarak “İzninizle Lady’im” diye mırıldandı… Eloisé onun geçmesine izin verdi bir ve birkaç adım geriye gitti… İşte başlıyordu… Kapı açıldığında yükselen korku ve panik dalgası çabucak tüm öğrencilere yayıldı… Eloisé yüzüne yerleştirdiği sadist ve çarpık gülümsemeyi yüzünden silmeyerek etrafına bakındı… Asasını kaldırdı ve kafasını sinsice eğerek öğrencilere bakındı… Hepsi yüzlerindeki korku ifadesiyle ağlıyordu… Profesörler ise olayı geç farkına varmışlardı ki hemen ayağa kalkıp öğrencileri dışarıya çıkarmaya çabalıyorlardı… Asasını kaldırdı ve kime gittiğine önem vermeden “Sectumsempra!” diye mırıldandı… Bir ölüm yiyene gitse yine de zevkle izlerdi fakat aydınlık taraftaki birine gitse içinde depreşecek olan duygulardan haberdardı… Bir tanıdık arıyordu gözleri… Lilith’i bulmalıydı… Eğer bulamazsa ve ona bir şey olursa, yapacaklarını düşünemiyordu… O en küçük bir yara alsın hiç umursamadan büyü yollayıp duracaktı… Gözleriyle Lilith’i ararken bir yandan da gelebilecek büyülere karşı “Protego” diye mırıldandı… Olduğu yerde onu aramanın aptallığını sonradan fark ederek etrafına bakındı ve hafifçe doğruldu… Büyüler havada uçuşuyordu… Asasını tetikte tutarak etrafına bakındı… Onu göremiyordu, nereye gitmiş olabilirdi ki… “Merlinin sakalı” diye mırıldandı öfkeyle… Gözlerini yere dikerek birkaç kere daha “Sectumsempra!” diye mırıldandı… Ardından küçük bir öğrencinin yere düştüğünü gördü hayretle… Bir Slytherin öğrencisiydi… Öfkeyle arkasına döndü ve hangi ahmağın büyü attığına baktı… Eragon… İçinden bir lanet savurarak küçük kıza yöneldi… Fakat yanına üşüşen birçok kişiyi görerek durakladı… Neden boş boş duruyordu? Bir şeyler yapmalıydı… Affedilmez lanet kullanamazdı… Birden salonda duyduğu keskin bir çığlık ile nutku kesildi… “Lilith” diye tiz bir çığlık attı… Ne yapacağını bilemeden etrafına bakındı… Lilith Ravenclaw masasının yanına çömelmişti… Eloisé korkuyla etrafına bakındı ve kaosun içinden çıkmaya çalışırcasına kalabalığı öfkeyle yararak onun yanına koştu… Lilith’in kolundan akan kanlara öfkeyle baktı… Sinirle Lilith’in konuşmasına izin vermeden onu bir köşeye çekti… Zaten kanayan koluna iyice elini bastırarak:

-“Lilith, büyü yapmaya kalkma sakın… Ortamın halini görüyorsun” dedi ve ona orda kalmasını tembihleyerek yanından ayrıldı…

Hışımla asasını kaldırdı ve dağılmış saçlarını arkasına atarak etrafına bakındı… Küçük Slytherin’li kızın cesedine baktı… Kan gelmeyen beyni artık zonklama derecesine gelmişti… Vişneçürüğü dudakları, onun tabiriyle simsiyah olmuştu… Gözlerinden alev saçarak etrafına bakındı tekrardan… Profesörler masalarından inmiş onlara doğru saldırıyordu… Hiçbirini tanımıyordu… Belki de insanların yüzüne doğru düzgün bakmadığı için tanımadığını sanıyordu… Asasını sıkıca kavradı ve kime gittiğini umursamadan “Sectumsempra!” diye haykırdı dört bir köşeye… Gözlerini sakinleşmek için bir süreliğine kapadı fakat sakinliği uzun sürmedi… Tam yanından geçip, onu yok etmek istercesine cüppesinin yanmasına sebebiyet veren bir büyüye karşı savunmasız kalan Eloisé, hışımla kendini yere attı… Büyü cüppesini kolunu delerek geçti ve duvara çarparak büyük bir zarar verdi… Eloisé sinirle kaşlarını kaldırdı, ardından eline dayanarak doğruldu… Hafifçe tozlanmış üstünü silkeledi… Tetikte olmalıydı… Küçücük hatalar ölümüne yol açabilirdi… Sırtını çıkışa doğru döndü ve profesör masasında gezdirdi gözlerini… Yemekler dağılmış ve çok mutlu geçmesi gereken bu gece bir kargaşaya dönmüştü… Yüreğinde en küçük acıma duygusu bile yoktu… Zaten öyle bir duyguya yer de yoktu… Kalbinin teklemesine yol açan bir çığlığın ardından büyük salonun kapısı açıldı ve içeriye seherbazlar girdi… Eloisé, oraya ilk geldiğinden beri ilk kez yüzünde maskesi olduğunu fark ederek sinsice sırıttı… Asasını tuttuğu elini gevşetti ve Lilith’e son bir kez bakındı… Yerinde yoktu… Gözleri sinirle kısıldı ve “Merlinin sakalı o kızı bir elime geçirirsem” diye mırıldandı… Fakat onunla uğraşacak zamanı yoktu… Yerinde sabit kalarak “Carpe Retractum“ diye haykırdı nereye gideceğini bilmeden… Büyüler havada uçuşuyordu… Kimse kimsenin büyüsünün kime çarptığını bilemez haldeydi… Eloisé maskesinin ardından dudak büktü ve hala ayakta gibi görünen bir masaya sakince dayandı… Küçük sınıflardan bazısı ağlıyor, bazısı ise feryadı basıyorlardı… Eloisé bu görüntünün karşısında memnuniyetle gülümsedi ve pelerinini de arkasından savurarak, asasını elinden ayırmadan kendini savaşın içine attı…

Başka bir sitedeki rp'm... Umarım konuyla alakasının olmaması sorun olmaz

Jennifer Love Hewitt
Biçim D. - Astronomi


Jenni yere bakarak yürüyordu... Ellerini ceplerine sokmuştu. O günün ağır temposu altında ezileceğini düşünüyordu , birkaç saat dinlenmenin onun yararına olacağını hissediyordu...

Jenni başını kaldırdı ve gökyüzüne baktı. Güneş dik vuruyor ve , deyim yerindeyse , canlarına okuyordu. Arada bir önüne geçen bulutların gölgesi serinletiyordu onları , ama bulutlar geçtikten sonra yine kızıl kıyamet... Jenni Diagon Yolu'na özgü , hemen yanındaki , iksirler için baharat satan dükkandan gelen kekik kokusunu duydu. Bu koku huzur verdi ona. Hiç değilse günün yoğun sitresi altında biraz huzur bulabiliyordu...

Aslında sadece kendisi değil , herkesin üzerinde vardı bu bitkinlik. Sıcak da birşeyler katıyor ve günü dayanılmaz hale getiriyordu...
Jenni biraz gölge bulma umuduyla etrafındaki dükkanlara göz gezdirdi. Hemen yakınında Flourish ve Blots vardı. Jenni canlandığını hissetti ve ağır adımlarla dükkandan içeri girdi.

Jenni'in küçüklüğünden beri kitaplara zafı vardı. Kalın , eski ve bilğilendirici kitaplar okurdu hep . Annesi ona profesör olmasını söylerdi , ama o , olmak istememişti...

Jenni dalgınlıkla kitap raflarının arasında gezinerek kitapları inceledi , tam bu sırada gözü birine takıldı. Yandaki kitap raflarının önünde durmuş ve kitaplığa dayanmıştı. Bayıldı bayılacak bir hali vardı.

Jenni endişeyle yanına gitti ve

'İyi misin? Solgun görünüyorsun!'

dedi kısık bir ses tonuyla...Bir an cevap vermeyeceğini zannetti , ancak silik bir ses tonuyla konuşmaya başladı ,

''Y-yok bir şeyim , sadece başım döndü , b-birazdan geçer...''

Jenni , durumun sadece bundan ibaret olmadığını biliyordu elbette , kadının yüzü anormal derecede solmuş , gözlerinin etrafı morarmıştı , yüzünde yer yer çıbanlar çıkmıştı , Jenni bundan iğrenebilirdi , ama şu an bunu yapamayacak kadar yorgundu...

Jenni omuz silkti ve bir kitabı eline aldı . Yorgun bir sesle

''Sanırım sen de yorgunsun bugün , herkes darmaduman zaten! Bu kitabı daha önce okumuştum sanırım... Ne yaparsın , okuduğum kitapları aklımda tutam-''

Jenni şaşkınlıkla karışık bir endişeyle , yanındaki kadına baktı. O konuşurken , Jenni'yi iğrendiren bir ses çıkarmıştı ve yere yığılmıştı. Jenni bir şaşkınlık nidası koyverdi ve yere eğilip kadının nabzını kontrol etti , hala yaşıyordu ,ama kalp atışları çok kuvvetliydi. Ateşi de vardı üstelik. Jenni soğuk soğuk terlediğini hissetti ; boş gibi görünen kitapçıda , aniden yere yığılan biriyle uğraşmak kolay değildi herhalde. Jenni ne yapacağını biylmiyordu , doğruldu ve dükkan sahibinin duyması umudu ile seslendi:

' Burada hasta biri var! Bayıldı , acil müdahele edilmesi gerek!'

Jenni yeniden bayılan kadının üstüne eğildi , nefes alışları hafif ve kesik kesikti. Jenni , yaklaşan , telaşlı ayak sesleri duydu. Dükkana girerken gördüğü , hafif kelleşmiş kafası olan tıknaz adam hafifçe topallayarak onlara yaklaşıyordu. Adam kadının üzerine eğildi ve telaşla konuşmaya başladı.

'Durumu kötü görünüyor , siz burada bekleyen , birini çağırıp geliyorum.'

Jenni , adamın topallayarak uzaklaşmasını seyrederken , neden kadını alıp St. Mungo'ya cisimlenmediğini merak ette , sonradan aklına adamın kofti olabileceği geldi.
Jenni tekrar kadına baktı. Daha fazla bekleyemeyecek gibi görünüyordu. Belki de son nefesini veriyordu.Jenni , kadını ayağa kaldırdı ve kolundan tuttu. Hızlı bir şeklide dönerek karanlığa adım attılar , yoğun ve soluksuz bir aradan sonra gözlerini açtı Jenni. Kalabalık bir yerdeydiler şimdi. Jenni , St. Mungo'nun kendine has gürültüsünün bir anda kulaklarını doldurduğunu hissetti. Üzerindeki yük yüzünden bir an sendeledi. Sonra tekrar dengesini buldu ve etrafına bakındı. Bir şifacı koşarak ona geliyordu.Jenni onun bağırdığını duydu.

''Çabuk bir oda hazırlayın , burada durumu kötü olan bir hasta var!''

Jenni , kadını şifacının kollarına bıraktı. Sorumluluğunu yerine getirmiş , onu buraya kadar getirmişti. Ancak yine de merak ediyordu nesi olduğunu. Beklemeye karar verdi...
Jenni , omzuna düşen başını kaldırdı ve gözlerini ovuşturduktan sonra etrafına bakındı. Bekleme salonunda uyuyakalmıştı. Jenni , zorlukla oturduğu yerden kalktı ve son durumu öğrenmek için gözleriyle bir şifacı aradı. Salonun ortasında , ilk müdaheleyi yapan şifacıyı gördü ve hızlıca adımlarla yanına gitti.Neler olduğunu çok merak ediyordu.

'' Afedersiniz , ben bugün bir hasta getirmiştim buraya , nesi olduğunu öğrenebilir miyim?''

Jenni , şifacının yüzünde hüzünlü bir ifade oluştuğunu gördü.

'' Malesef , bütün çabalarımız onu bu durumdan kurtaramadı. Hastamız öldü. Nesi olduğuna gelince...''

Şifacı etrafa bir göz atarak Jenni'ye yaklaştı.

''Hastanın , büyücüler arasında daha önce görülmemiş bir hastalığa yakalandığını düşünüyoruz...''

Jenni büyük bir şok geçirdi. Böyle birşey olabileceğini düşünmüştü. Yanılmamıştı da.....
Ertesi gün gazetelerin 1. sayfası şöyleydi.

'' YENİ BİR HASTALIK ORTAYA ÇIKTI ''

Dün St. Mungo yetkililerin yaptığı açıklamaya göre , ortaya çıkan yeni hastalık , kanında büyü olan herkes üzerinde etkisini gösterebilir . Jennifer Love Hewitt ismindeki büyücünün hastahaneye getirdiği hasta , tüm çabalara rağmen kurtulamadı. Büyücülük dünyası bu haber ile çalkalanıyor!

Jenni evinde oturup kahvaltısını yaparken Gelecek Postası'nda yazan bu haberi okuyordu. Yine , başından geçen her olaydan sonra geçirdiği gibi , Garip olaylar hep benim başıma gelir zaten... diye geçiriyordu içinden...

Tamam amaaa Biçim değiştirmemiiii Astronomi miiiiiiii. Bi öğrencisi olarak bana sorarsanız(biliyorum sormayacaksınız, siz kızmadan ben yazıyım) ben kendilerini Biçim Değiştirme Profesörüm olarak görmek isterim :69: Hemide o zorunlu ders :lol:

Uraşmayım şimdi buraya alıntı yapsana (Dayak istiyorum)

https://sanal-sihir-alemi.yetkin-forum.com/ders-belirleme-f211/

Yeterince açıklayıcı olmuştur umarım

ad:fred
soyad:voldemort
hangi prof:astronomi
rp: gerek yokmuş