11 Ağustos // 25 Ağustos Tılsım-Muska Dersi..

Hogwarts'ın kasvetli havası içine çökmüştü. Hiçbir acelesi yokmuş gibi geç kaldığı dersi takmamasıda cabasıydı. Ellerini pantolonunun cebine soktu ve balo gününü düşündü. Hermione'ye açılmayı planladığı o yegane saatleri Jackl'le birlikte ettiği dansları izlemekle geçirmişti. Ne yanlarına gitme cesaretini kendinde bulabilmiş, ne de tek bir tanıdıkla karşılaşabilmişti. En azından Claire'nin yanına gelerek birak teselli cümlesi mırıldanıp ona azda olsa eşlik edebileceğini halay etmişti. Fakat daha çok Hermione'nin yanında yer almış ve onun yaptığı gibi Ron'u ara sıra uzaktan süzmüştü. "Nedense hiç şaşırmadım" diye mırıldandı Ron sınıf kapısının önüne vardığında. Profesörün sesi hayal meyalde olsa duyulur desibeldeydi. Kapıyı çalıp içeri girdikten sonra gözüne ilk çarpan ön sıralardaki Hermione olmuştu.

Profesöre selam verme işlemini gerçekleştirdikten sonra Hermione'den uzak bir yere çöktü ve birkaç parşömen parçasıyla birlikte tüy kalemi ve mürekkebini çıkarttı. Son zamanlarda kendini çok yalnız hissediyordu. Jack yüzünden Hermione'yle konuşmuyorlardı ve Claire'yle ayrılmaz ikili oldukları için oda Hermione'den yanaydı. Tüm gününü tek başına geçirmekten bıkmış olan Ron sessiz ve somurtgan biri haline gelmişti ve herkese kırıcı laflar sarfettiğinden kimse onunla konuşmak istemiyordu. Hayatında balodan önce ve balodan sonra diye bir ayrım yaşadığını farketti. Balodan önceki Ron herşeye rağmen şakacı ve güler yüzlüydü. Balodan sonraki Ron ise en ufak bir söze darılan, somurtgan ve umursamaz biri halini almıştı. Jack'e beslediği nefretin git gide artmasıda cabasıydı.

"Keşke seni sevdiğimi söyleyebilsem" diye mırıldandı içinden, laf yetiştirmeye çalışan Hermione'ye gizliden gizliye bakmaya çalışıyordu. Kahverengi kabarık saçlarının yüzüne sağladığı uyum tartışılmazdı. Ama gözü hep Jack'e kayıyıor, içindeki güzel duyguların yerini kin ve intikam ateşi bürüyordu. Onu her gördüğü yerde öldürebilmek istiyordu. Beş senesini ona açılmak için harcadığı Hemrione'sini elinden almıştı ve Ron bunu hazımedemiyordu.

Bir ara Claire'ye bakmayı denedi. Göz göze geldiklerinde ona nefretle bakmaya çalıştı ama bunda başarılı olup olmadığını bilmiyordu. "Hıh! Hermione için beni saatın, hem de öz kuzanini...!" diye mırıldandı gözlerini öfkeyle Claire'ye dikerken. Balo gününü hatırladıkça herkesten nefret etmeye başlıyordu. Ama onun canını asıl yakan Hermione'nin onu hiç umursamayışıydı. Bir kez bile ona baktığını görmemişti Ron. Yine de sınıftan çıkana kadar ne Jack'e ne de onu sattığını düşündüğü Claire'ye bakmak istiyordu. Gizliden gizliye Hermione'yi seyretmek istiyordu sadece. Ve yine onu onsuz yaşamak zorunda kalmak...

Claire, Hermione ve Jack'in konuşmalarına katılmamaya karar verdi. Böyle durup dinlemek de çok sinir bozucuydu. Bu yüzden bütün dikkatini etrafı izlemeye vermeye çalışıyordu. O esnada kendisine fırlatılan ikinci bir kağıtla irkildi ve kimin attığını öğrenme isteği duymadan düzgünce katlanmış kağıdı açtı ve okumaya koyuldu.
"selam Claire.Geldiğini görmedim.Nasılsın?Bu arada Jack'in gelip yanıma oturması beni biraz rahatsız etti.Bir de konuşmasından sanki sırf Hermione için gelmiş gibiydi.Aralarında bir şey mi oldu?"
Claire Sirius'a dönüp inandırıcı olmayan bir "bilmiyorum" kelimesi savururken gözleriyle Cho'yu süzüyordu. Profesörün masasından bir tüy kalem aldığını görünce etrafını süzdü ve yaklaşık herkeste olduğunu görünce hemen yerinden kalktı ve bembeyaz tüylerden bir tanesini aldı. Yerine dönerken gözlerinin kocaman olmasını sağlayan turuncu bir şey gördü. "Roon!!" Ron'da karşısında durmuş Claire'e bakıyordu. Yüz ifadesi çok tuhaftı. -Ne olur gel- der gibi bakan gözler bir an değişti ve ateş saçtıktan sonra Claire'in üzerinden çekildi. Claire ise hiç düşünmeden kendi yerine değil, arka sıralara doğru yöneldi. Bir an Ron'un yüzündeki garip bir o kadarda öfkeli olduğunu belirten ifadeyi görünce duraksadı. Ama yerine döndüğünde Hermione ve Jack'in tartışmalarını dinlemek üstüne bir de Sirius'un soruşturması...
Claire bu düşünceleri başından savup hiç tereddütsüz adımlarını hızlandırdı. Son günlerde hiç konuşmadığı -konuşamadığı- kuzeninin yanındaydı işte. Gülümsemeye çalışarak "selam Ron" dedi. Cevap beklemeden ve başka bir şey söyleme cesaretini gösteremeden kendini Ron'un yanındaki boş yere salıverdi. Sanki bacakları kendisini taşıyamıyordu. Gözleri hala kuzeninin üzerindeydi.

Bitkin bir şekilde kolunu sıraya dayamış olan Ron neredeyse uyumak üzere olduğunu farkederek gözlerini ovaladı. Derin bir iç çekmişti ki tanıdık bir ses duyuldu "selam Ron" Claire'ydi bu. Ron'a göre onu baloda satmış olan kuzeni. "Hıh! aklına gelebildim demek!" diye geçirdi içinden ve yanına oturan kuzenine yer açtı. Yüzündeki katı ifade hiçbir silinme belirtisi göstermemişti onun yumuşak sesini duymuş olduğu halde.

"Neden geldin?" diye sordu hiç alışılmadık soğuk bir ses tonuyla. Kuzenine sanki aralarında Slytherin ve Gryffindor tartışması geçiyormuş gibi davranması kendi içinide yakıyordu, ama "O bunu haketti." diye teselli ediyordu kendini. Bir an Claire'nin omzunun üstünden Jack'le konuşan Hermione'ye baktı. Gayet hoşnut olması gerekiyor diye düşünüyordu Ron. Sevdiği kişinin yanında mutlu olması gerekirken gergin duruyordu Hermione ve Ron'un içinde bu garip bir mutluluk hissi uyandırmıştı.

"Baloda beni aptal bir korsana tercih ederken kuzen olduğumuz ayrıntısını atlamış gibi görünüyordunda..." dedi sadece Claire'nin duyabileceği bir ses tonuyla. Sert ifadenin yerini öfkeli bakışlar alırken Hermione'nin yüksek çıkan sesini duydu ama Ron, bozuntuya vermeyerek Claire'ye bakmayı sürdürdü. Şu yanlız geçirdiği günlerde tek tesellisi Claire'ydi; ama oda Ron'u korsan bozuntusuna tercih etmişti.

Claire sıcak bir gülümsemeyle karşılaşacağını umarken "Neden geldin?" kelimeleri içini acıtan bir ok gibi saplandı. Yüzündeki gülümseme çoktan uçmuş, büyük bir şaşkınlıkla Ron'a bakıyordu. Bir şey söylemek için ağzını açmadı. Kısa süren sessizliğin içinde Ron'la değil sadece kendisiyle çekişiyordu. Yanına ilk geldiği zaman korkarak gelmişti, bir tepki bekliyordu ama bu kadar ağırını değil. Hiç olmazsa selamına karşılık vermesini umuyordu. Ron'un yüzündeki ifade giderek katılaşıyor ve ürkütücü bir hal alıyordu. Claire bunları düşünürken Ron'un hiç yumuşamayan sesi tekrar kulaklarına geldi.
"Baloda beni aptal bir korsana tercih ederken kuzen olduğumuz ayrıntısını atlamış gibi görünüyordunda..." Bu son cümleler zaten kendinden geçmiş olna Claire'i bir kez daha sarstı. Sonradan ölüm yiyen olduğunu anladığı Sirius'la ortak salonda konuştuğundan beri kendini hiç bu kadar kötü hissetmemişti. "Ama Ron gelmek istedim, belki yalnız kalmak istiyorsundur diye vazgeçtim." Claire durakladı, Ron'un hiç yumuşamamış olan gözleri kendi yüzüne baktıkça rahatlayamayacağını anladı ve gözlerini kaçırdı. İçinde bir şeylerin kıpırdadığını hissedebiliyordu. Titrek bir sesle devam etti. "En son yanına geldiğimde ise Sirius geldi." claire tekrar sustu. Bu sefer içinde kabaran öfkeye hakim olmak için susmuştu. Sirius'la geçirdiği en berbat olan zamanlarda Ron onu yanlız bırakmıştı, hiç birşey demeden ortadan kaybolmuştu. Claire bu düşüncelerini kendi içinde saklı tutarak gözlerini Ron'a dikti.

Hermione'nin talipleri her geçen gün artış gösterirken eli kolu bağlı oturmak Ron'a çok koyuyordu. "Ama Ron gelmek istedim, belki yalnız kalmak istiyorsundur diye vazgeçtim. En son yanına geldiğimde ise Sirius geldi." Sirius'tu demek... Hermione'nin bir türlü peşinden ayrılamayan arkadaşı. Ne yani onlarla göz göze gelipde hiçbirşey yapmamasınımı bekliyordu Claire. Orada Sirius'un ve Jack'in garip bakışları altında kalmak utanç verici bir duygu halini almıştı. Hele buna Claire ve Hermione'nin ona soğuk gelen tavırları da eklendiğinde yanlızlık çukuruna saplanmış gibi hissetmişti kendini.

"Evet tabii gelmek istemişsindir. Bende Jack'e onu bir dost olarak ne kadar çok sevdiğimi söylemek istiyorum ya zaten!" Hermione'nin Jackl'e süren koyu sohbetinin hala devam ettiğine inanamıyordu. Nefes alacak saniye bulduğundan şüphe etmeye başlarken bir ara Sirius'a laf yetiştirmeye çalıştığını gördü ve kendisiyle konuşmayışına bir kez daha kin kustu.

"Neden o aptalla hala çıkıyor anlamıyorum. Eğer yanıma gelmiş olsaydı, yada Jack orda olmasaydı ona- Yani demek istediğim Jackt'en nefret ediyorum. Hermione'yle aramıza girdi ve-" sustu bir an. Çok büyük bir pot kırdığını farkederek gözlerini sıkıca yumdu. Sanki bunların bir hayal olmasını ve gözünü açtığında bitmesini dilermiş gibi bir hali vardı.

"Yani... biz çok iyi arkadaştık ve o aramıza girdiğindne beri hiç görüşemiyoruz. Yıllardır beraberiz ve şimdi beni takmıyor bile..." çağresizce suratını astı ve artık sert bakmayan gözlerini Claire'ye dikti. Bilmişce sırıtan edası herşeyi anlamış olmasına bir işaretti belkide. Ama Ron'un asıl merak ettiği Hermione'nin onu ne zaman farkedebileceğiydi.

Claire yarım yamalak birşeyleri söyleyip Ron'a baktıktan sonra onun cevabını beklemeye başlamıştı. Karar vermişti, onun bakışları ne kadar sert sözleri ağır olursa olsun gözlerini kaçırmayacaktı ondan. "Evet tabii gelmek istemişsindir. Bende Jack'e onu bir dost olarak ne kadar çok sevdiğimi söylemek istiyorum ya zaten!" Ron bunları söyledikten sonra bir süredir gizli gizli yaptığı işi doğrudan yaptı. Hermione ve Jack'e bakıp birşeyler söylemeye başladı. Bu sarfettiği sözler Claire'i affettiğinin bir kanıtıydı ya da Claire öyle olmasını istiyordu. Ron'un söylediği sözler Claire'in başından beri bildiği şeyleri kanıtlıyordu. Bu durumda gülmenin ne kadar doğru olup olmadığını düşünmeden Claire yüzünden eksik etmediği gülümsemesini zorlanmadan yine oturttu yerine. Artık buna istese bile engel olamıyordu. Ron ise artık Ön sıralara değil Claire'e bakıyordu. Biraz kızarmıştı yüzü. Claire her zaman Ron'a söylemek istediği sözlerin şu anda ağzından dökülmesi gerektiğini biliyordu ama yine de tereddüt ediyordu. "Bence onunla konuşmalısın" diye başladı lafa. Nasıl devam etmesi gerektiğini kendiside bilmiyordu. Biraz düşündü ve doğru kelimeleri seçtiğine emin olduktan sonra "Belki Hermione'de böyle düşünüyordur. Yani Jack'in şey- arkadaşlığınızı bozduğunu. Bak Ron biliyorum bazı kapıların açılması için diğerlerinin kapanması gerekir ve benim bildiğim Hermione her zaman ikinci kapıyı merakla açacaktır." Claire içinden bir oh çektikten sonra Ron'a destek olmak için gülümsemesini bütün yüzüne yaydı ve dudağının derilerini ısırmakta olan Ron'u büyük bir sevgiyle izledi.

Ron bir an Claire'nin herşeyi anladığını düşünmeye başlamıştı artık ona olan dargınlığından eser yoktu. En başından beri yaptığının büyük bir aptallık olduğunu farketmeside uzun sürmedi. "Bence onunla konuşmalısın. Belki Hermione'de böyle düşünüyordur. Yani Jack'in şey- arkadaşlığınızı bozduğunu. Bak Ron biliyorum bazı kapıların açılması için diğerlerinin kapanması gerekir ve benim bildiğim Hermione her zaman ikinci kapıyı merakla açacaktır." Ron Claire'nin söylediklerinden hiçbirşey anlamamıştı ve avanak avanak suratına bakmakla yetiniyordu. Onunla konuşması gerektiğinin farkındaydı. Hem de geç olmadna bu işi halletmek zorundaydı. Bir an için Hermione'nin beyaz gelinlikler içinde korsan kıyafeti taşıyan Jack'e doğru yürüdüğünü hayal etti ve yüksek seste bir "Hayır" mırıldandıktan sonra tüm dikkatlerin üzerinde olduğunu farkederek sadece Claire'ye bakmaya çalıştı.

"Claire ben... afedersin sana böyle davranmamam gerekiyordu." Bir süre etrafı süzdü ve profesörde dahil olmak üzere dikkatlerin bir bir eksildiğini görerek rahatladığını hissetti. Şimdi Claire'nin kırdığı kalbini onarması gerekiyordu. Fakat Claire Ron'un dediklerini artık umursamıyormuş gibiydi.

Hermione başını tekrar ellerinin arasına aldı, başını eğip kafasını dinlemeye çalıştı. Ama ağrıdan zonklayan başı yerinde değilmiş gibi davranıyordu. Jack'in yüzüne bakabilecek cesareti bulamıyordu. Masanın üzerine dökülen saçları sayesinde etrafını da göremiyordu. Jack'in tepesinde dikildiğini hissettiren duygu kaybolana dek de başını kaldırmaya niyetli değildi. Etraftan gelen sesleri duyabiliyordu. Kapı bir kaç kez açılıp kapanmıştı. Profesör'ün ayak sesleri... Sanki bir ara Claire kalkmıştı.
Saçlarının arasından birşey gözüne girdi. Hermone başını biraz kaldırıp baktığında bunun William'ın yazdığı not olduğunu gördü. Okuduktan sonra saçlarını savurarak döndü ve William'a
"Neden alınıyorsun ki William?" diye çıkıştı. Her dakika bir alınganlık etmesinden artık bıkmıştı."Evet, başım ağrıyor." dedi.
Baş ağrısının sebebini hatırlayıp arkasını döndüğünde Jack ortalarda yoktu. Ama bir dakika! Başını yavaşça öne doğru çevirdi. Göz yanılması sanmıştı ama...
"Ron!" dedi hayretle. Kendisinden ısrarla kaçan Ron şimdi Claire'in yanında ona bakıyordu. Gülümseyere Ron'a baktı.
"Ron, nerelerdesin sen?" diye ona da çıkıştı. Saçı başı bir hâldeydi ama umursayan kim? "O etrafta yok diye bu hale düşmedim mi zaten?"
Ron'un yüzünde garip bir ifade vardı. Daha önce hiç görmediği cinsten...

Hermione'nin bakışları her geçen dakika daha da garipleşmeye ve derinleşmeye başlıyordu. Sanki bağıracak veya feryat edecek gibi bir hali vardı.
"Ron, nerelerdesin sen?"
Doğru cevap "Senden kaçıyorum" olurdu ama Ron bunu söylemek istemiyordu. Bir an Hermione'ye sarılıp onu öpme gibi bir vahşi arzu içini kapladı. Fakat kendine balo gününü hatırlatarak yumuşamaması gerektiğini düşündü. Onun güzel gözlerine ve bukleli kahverengi saçlarına kanamazdı. Ya da o güzel fiziği ve endamının nasıl güzel oturduğunu göstermesine dayanamayabilirdi. Bu yüzden elinden geldiğince başlarda Hermione'den gözlerini kaçırdı ve bakışlarını sertleştirip kendini zorlayarak gözlerini Hermione'ye dikti.
"Hiçbiryerde," dedi sakin görünmeye çalışarak. Bakışlarındaki soğukluk Hermione'nin ruhuna rahatsız edici bir şekilde işlemiş gibi görünüyordu. "En azından Jack ve senin olmadığın bir yerde" Hermione'nin gitgide daha çok kalbi kırılıyora benziyordu. Ron bir an Claire'nin ona dediklerini hatırladı ve epey incinmiş görünen Hermione'ye bakışlarını doğrulttu:
"Neden dersten sonra beni koridorda beklemiyorsun, belki biraz... konuşuruz..." söyleyecekti artık. Beş senenin verdiği stres bir kerede kalkıp gidecekti üstünden. Peki ya tam tersi olurda birçok yük omuzlarına binerse ne olacaktı ? Ron kendini bu kötü duruma hiç hazırlamamıştı.

"Hiçbiryerde."

Ron'un böylesi bakışlarına alışık değildi Hermione. Midesinin orda biryerlerde bir kristal vazonun paramparça oluşunu hissetti. Gözlerini kapadı ufak bir müddet. Ron'un donuk ve buzdolabıyla ikizmiş hissi veren bakışlarını hazmetti. Yutkunup gözlerini açtı.

"En azından Jack ve senin olmadığın bir yerde." dedi. İşte bu son damla oldu. Hermione yerine vakur bir edayla oturdu. Otururken son derece kısık bir sesle
"İyi... Şükür oralarda kaybolmamışsın." diye mırıldandı. Ron kaçmaktan sıkılan bakışlarını sonunda Hermione'nin üzerinde sabitledi.
"Neden dersten sonra beni koridorda beklemiyorsun, belki biraz... konuşuruz..." dedi.
"Hmm... Olabilir, belki." dedi. Başını kitabına gömüp Ron'un duyamayacağı bir ses tonuyla "Konuşacak konu bırakırsan neden olmasın..." dedi.
"Duygularını aldırmış Bay Kalas... İnsan bir özledim der... Jack dibimde duruyor beyimizin kılı kıpırdamıyor... Senden duygusuzunu görmedim ben... Ne söyleyeceksin merak ettim şimdi, mutluluklar filan mı dileyeceksin acaba..." Başını kaldırıp Ron'a kısa bir bakış attı. Hermione'ye bakmıyordu. Hermione gözlerinden ateş saçıyordu. Kitabına dönmeyi, Ron'u öldürmeye tercih etti...

"Claire ben... afedersin sana böyle davranmamam gerekiyordu."
Ron Claire'in onca söylediklerinden sonra bunu söylemişti, sadece bunu. Claire Ron'un lafı değiştirmeye çalıştını düşünerek ona sadece gülmekle yetindi. Bu sözcükler gereksiz yere sarfedilmişti çünkü Claire Ron'a hiç kızmamıştı, bir anlık öfke hariç. Claire bu düşüncelerden, kulağında Hermione'nin tiz sesi yankılanınca kurtuldu. Hermione şimdi oturduğu yerden Ron'a sesleniyordu. Anlaşılan Ron Claire'e yaptığı kaprisi Hermione üzerinde sürdürmekte kararlıydı. Claire'in üzerinden aldığı bakışlarını soğutarak Hermione'ye iade ediyordu. "Off yine mi?" Ama Ron Hermione'ye sert bakışlar atmakla o kadar meşguldu ki Claire'i değil duymak kendini bir kurt adam ısırsa haberi olmazdı. Claire en son "Neden dersten sonra beni koridorda beklemiyorsun, belki biraz... konuşuruz..." sözlerini duyduktan sonra derin bir nefes alabildi. "İşte yola geliyorsun Ron" diye geçirdi içinden ve gülümseyerek elindeki bembeyaz tüyle oynamaya koyuldu.

Regulus çok sıkılmıştı.Acilen birisi ile konuşmalıydı sanki.Biraz yanlarına baktığında bir kalabalağın hepbirlikte konuştuğunu gördü.Biraz cesaret topayıp yanlarına gidecekken.Hep büyük sınıfların olduğunu gördü.Bazıları ile arsında ya 2 yada 3 sınıf fark vardı.Kendi yaşına ve sınıfına denk sadece William Ravenous vardı.Biraz cesaret toplayıp belki William ile tanışır kouşurum diye yanına doğru gitmeye başladı.Yanına biraz yaklaşınca elini uzatıp

-Merhaba.Ben Regulus Black.Oturabilirmiyim.Tabi bu size kalmış.

Dedi ve beklmeye başladı.Belki yeni arkadaşlar edinirim diye umut ediyordu.

Helen huzursuzca yatağından doğruldu. Haftasonunu ailesinin yanında geçirdiği için bayağı yorgundu. Gece babasıyla birlikte dönmüşlerdi Hogwarts'a sonrada doğruca yatağına girmişti. Ama öğrendiği şeyler uyumasına bir türlü fırsat vermiyordu. Gözünü bir kere bile kırpmadan bütün geceyi yatağında dönerek geçirmişti. Ama sonunda sabah olmuştu. Yeni birgün başlıyordu. Hazırlanıp derse gitmeliydi ama daha erkendi. Aheste aheste bacaklarını yataktan sarkıttı. Birden üzerine bir ürperme gelmişti. Kendisini hiç iyi hissetmiyordu ve bundan böylede hiçbir zaman eskisi kadar iyi olamayacağını biliyordu. Ama Hoğwarts onun ailesi değilmiydi. İkinci ailesi...

'' Artık beni koruyabilecek tek aile... ''

Sımsıkı kapattığı gözlerinden yaşlar süzülürken kendi kendini birşeyler mırıldanmaya devam etti. Kızlardan birkaçı uyanıncaya kadar yatağından oturup öylece boş boş bakmıştı. Göz yaşlarını akıttıkça içinin biraz olsun ferahladığını hissetti. Kimseye göstermeden elinin tersiyle yüzünü silip doğru banyoya gitti. Bir kaç su çarpması gözündeki şişlik ve kızarıklığın çoğunu almıştı. Ayaklarını sürüyerek odasına döndü ve hazırlanmaya başladı. Dersi dinleyebilirmiydi acaba. Kafası bu haldeyken hiçbirşey anlayacağını sanmıyordu ama dinlemeye çalışmalıydı. Dün gece hayatından büyük bir kısmı çalmış olsada yaşama bağlanacak önündeki dallara tutunmalıydı. Cübbesinide giyindikten sonra doğruca sınıfa indi. Yemek yemek istemiyordu. Zaten şuan birşeyleri içinde tutabileceğinide hiç zannetmiyordu. Okuldaki hayaletlere dönmüştü. Kireç gibi bir suratla ayakları yerden kesilmiş gibi koridorlar arasından geçti. Kimseye çarpmamıştı yada onu bu halde görenler ister istemez ona yol vermek zorunda kalmışlardı.

Sınıfa girdiğinde profesörün sınıfta olduğunu gördü. Hafif bir baş selamı verip arkasıralardan birine oturdu. Tahtada birşeyler yazıyordu. Ama pek umursamadı. Profesör konuşmaya başlamıştı. Onu dinledi, onu ve sınıfta soru soran diğer öğrencileri. Profesör:

-“Evet.. Beş dakika içinde kimse gelmezse derse başlayacağım.. Dersin ileri safhalarında başka birkaç büyüde öğrenebiliriz.. Tabi zamanımız olursa.. “

Helen ders başlayana kadar sessizce oturup beklemeye başladı. Diğer öğrencilerin aralarında konuşarak çıkardıkları uğultu yalnız olmadığını hatırlatır gibi kulaklarında çınlıyordu.