--> Profesör Alımları <--

tmm aritmansi yi alıyım

ben öğrenci listemi görebilirmiyim??

Albus Percival Hardbottle demiş ki:

tmm aritmansi yi alıyım

Türkçeyi Kötü kullandığından İLK uyarını almış bulunmaktasınız

Sihirli Günler.Türkçe Külübü

Arkadaşım sen mi veriyosun uyarıyı? Kuralları oku da gel..

ad: nina
soyad: leander
prof: faretmez hangisi boşsa
rp:

Sert rüzgar çarpıyordu henüz ısıtabildiği beyaz tenine. Buz mavisi gözlerini nem kaplamıştı ve sert rüzgara boyun eğercesine titriyor ve yine titriyordu. Kara bulutlarının güneşin görüş alanına tamamen hakim olduğu, her tarafı gri sis bulutlarının kapladığı bir cumartesi gecesini daha atlatmanın eşiğindeydi Meropé. Henüz yeni altığı montunu hızla çekiştirerek düzeltmeyi denedi. Evden can havliyle çıkmıştı ve nereye gideceği konusunda en ufak bir fikri dahi yoktu. Sert rüzgar onu nereye sürüklerse, hayal gücü onu nerelere kadar götürürse oraya gidecekti Meropé; hem de birdaha hiç dönmemecesine...

Gri sis bulutunun içine dalmıştı ve görüş açısı tamamen yokolmuş durumdaydı. Sert rüzgar yerini dondurucu esintiye bırakırken, hayal meyal gördüğü yeşilimsi, paslanmış tabela gözüne çarptı. 'Greenlife' adını çimenlerin ve ağaçların yeşilinden almıştı ve içerisi tamamen sarı ağaç kitlesiyle kaplıydı. Parkın her yanını saran çocuklardan eser yoktu. Onların yerini kendini tatlı ve sert olan esintiye kaptırmış sarı ve bir o kadar da yaşlı görünen ağaç yapraklarının dansı almıştı. Birkaç tahtası eksik olan eskimiş bir banka doğru ilerlerken etrafın ne kadar ıssız olduğunu hissetti. Oysa ki tüm sene boyunca ailesiyle zaman geçirmiş, onlarla beraber hem eğlenip hem gülmüştü. Ta ki onu buraya sürükleyen lanet olayı yaşayana kadar.

Korkuyordu Meropé... dünyanın üzerine yavaş yavaş çökmeye başlayan karanlığın kendi üzerine çökmesinden korkuyordu. Havada ahenkle uçuşan sarı, uzun ve yumuşak telli saçları birbirine dolanmıştı ve Meropé'nin eski özeni göstermediği kanısına varması da çok uzun sürmemişti. O gün hiç yapmadığı şeyleri yapmıştı aslında. Tüm gününü onu temizlemek için harcadığı kitaplığının suratına dahi bakmamıştı. Özene bezene taradığı saçlarını en ufak bir düzeltme eğiliminde bulunacak zaman bulamamıştı. Boynundan çıkarmadığı uğurlu kolyesini takmak hiç içinden gelmezken en nefret ettiği giysileri giyip buralara kadar sürüklenmişti...

Yalnızlık... git gide daha çok hissetmeye başladığı yalnızlık hissi bürüyordu bedeninin her hücresini. Bugün yaşadıkları karşısında hayata isyan etmesi, hatta intihar girişiminde bulunup hayata veda etmesi gerekiyordu. Fakat hiçbirini yapmak istememişti Meropé. O dayanıklı bir kızdı. Tıpkı annesinin yalnızlığa dayanıp onu büyüttüğü gibi yalnızdı artık bu her adımı tuzak dolu hayatta. Karşısında ne çıkacağını bilmiyordu, çağresizce çırpınmaktan başka yapaileceği birşey gelmiyordu içinden. Tek istediği ağlamaktı, en azından onu rahatlatacak bir hareketti ağlamak. Her ne kadar çağresizce çırpınan bir zavallı olduğunu düşündürse de herşeye ağlamak... Gücünün tükendiğini hissettiği halde dayanmaya çalışmak çok zordu. Tutunacağı, sarılacağı tek dalı olan annesini kaybetmişti o benliğini de birlikte kaybettiği günde. Artık onu bekleyen tuzak dolu hayatta yalnız ilerlemenin yükünü omuzlarına almaya başlamıştı ve bu ağırlık onu her daim eziyordu.

" Meropé... sen- Burada ne işin var ? "

Jeremy... Hogwarts'daki yedinci senesinin tümünü onu arzulamakla geçirmişti Meropé. Ona dokunabilme isteği kalbini yakıp kavururken başka kızlarla gezip tozması her seferinde onu çılgına çevirmişti. Kendisini değersiz bir et parçası olarak hissetmesinde en büyük rolü Jeremy oynamıştı ve bundan hiç pişman değildi Meropé. O yılların eskide kaldığını ve artık yepyeni bir sayfa açtığını kalbine fısıldasa da gerçek zeytinyağı gibi üste çıkıyor, beyni her defasında onu hala arzuladığını ona şiddetle bağırıyordu. Ruhu sert rüzgara teslim olmuştu ama bunu o an için pek de önemsemiyordu.

" J-Jeremy... seni görmeyeli uzun zaman oldu. "

Yanına oturan genç adama hayranlıkla bakıyordu adeta. Yüzündeki o gülümseme Meropé'yi çok farklı alemlere götürüyordu her bakışında. Sohbet gitgide ilerlemişti ama karanlık Meropé'nin dünyasından sıçrayıp dış dünyaya bulaşmıştı. Işıkları hayal meyal görünen güneş, yerini dünyanın uydusu aya ve gökyüzünün beyaz süsü yıldızlara bırakmıştı. Meropé'nin hiçbir zaman aydınlanamayacağını düşündüğü dünyası gibi karanlıktı artık ıssız park. Arada bir Jeremy ile konuşuyor, genelde ahenkle uçuşan yaprakları izliyordu. Ağaç dallarına baktığında da pek farklı durum göremiyordu. Rüzgarın etkisiyle bazen duruyor bazen dans ediyorlardı.

" ... aslında bunu- Meropé beni dinlemiyorsun. Eskiden de böyleydin hep burnunun dikine giderdin ! "

Jeremy'nin ona bağırması bir an için suratının ortasına yumruk atma isteği doğrumuştu içinde. Ona bağırmaya nasıl cesaret edebilmişiti ? Ölümcül bakışlarını Jeremy'e yöneltirken alaycı bir gülümseme mimiklerine yayılmış durumdaydı.

" Beyimiz büyümüş de bağıracak cesareti kendinde bulmaya başlamış (!) "

Fakat durum büyük bir kavganın çıkmasına değil, iki tarafında uzun süre sonra ilk defa kahkahalara bürünmesine sebep olmuştu. Bir süre sessizliğin etrafa hakim oluşunu gözlemledi Meropé; fakat Jeremy birkaç bahanesinin olduğunu dile getirerek parktan sıvışıp gitmişti. Meropé'yi o alışıldık yalnızlık havasına terk ederek gitmişti. İçindeki burukluk hissi her dakika büyüyordu aslında.

Nereye gideceğini bilmemesine rağmen büyük parkın çıkışına doğru ilerliyordu. Kapısı bir mezarlık kapısının modelinden alınmıştı ve uzaktan bakıldığında buranın mezarlık olduğu konusunda fikir üretilebilirdi. Kapıyı araladığında çıkan gıcırtı sesi kuru dallara konmuş birkaç yarasayı uçurmuştu. Meropé onlara bakarak gülümsedikten sonra hızla kendini parkın dışına attı. Önünü her ne kadar göremese de hayatın ona çizeceği yolda ilerlemeye koyulmuştu artık. Tek bildiği şey yalnızlığının hep kalıcı olacağıydı.

galiba profluk kalmadı ben öğrenci olucam

tmm ama ben öğrenciliğede başvurdum o zmn öğrenciliğe kaydımı siliyorum..cevap olumsuz gelirse tekrar başvururum öğrenciliğe teşekkürler

tmm olur kabul ediyorum

Alıntı :

Yorgun
ve ağırlaşmış bedenini bir nebzede yatağına bıraktı. Küçük kafasını
yastığının, bedenini ise yorganın altına sakladı, başkaları görmesin bu
güçsüzlüğünü diye. Kaldıramayacağı yükler bindirilmişti omuzlarına. Pes
etmesini bekleyen, güçsüzlüğünü görüp zevk alan, maskeler takmış
insanlar sarmıştı etrafını. Kâh gülerek, kâh korkutarak onu
bekliyorlardı uçurumlarında. Acıyla, gözyaşıyla besleniyorlardı.
İstedikleri şey de buydu zaten; acı, gözyaşı, ölüm… Onun ise yatağın
içinde debelenmekten başka yapabileceği bir şey yoktu. Olsa dahi
bilmiyordu, düştüğü bu kör kuyudan nasıl çıkacağını. İstediği tek şey
sadece küçük bir mutluluktu. Küçücük yaşına bakmadan, aldırmadan
hayatın attığı o tokatlar karşılığında sadece ve sadece küçük bir
mutluluk. Belki de elinde kalanlar küçük bir mutluluktu. Ama ya elinde
kalan? Elinde ne vardı ki mutluluğa sebebiyet veren? Elinde kalmış olan
sadece lanet olasıca bir babaydı. O lanet olasıca babası, annesinin
ölümüne sebep bile olabilirdi kim bilir. Annesinin hala yaşıyor
olmasına şükredebilir, onu küçük bir mutluluk kaynağı yerine
koyabilirdi.

Başını yastığa her koyuşunda,
kapatırken gözlerini, kulaklarında çınlayan annesinin çığlığı ile
sıçrıyordu. Bedeninin her zerresine kadar işleyen acının varlığı, onu
düşünmemesi gereken şeylere zorluyordu. Kan beynine sıçramıştı, bu
şekilde, bu düşüncelerle uyuması mümkün görünmüyordu. Omuzlarındaki
yükün ağırlığından, bedenini örten –saklayan- yorganı bile
hissetmiyordu. Bir çırpıda devirdi üzerindeki somut ağırlıkları.
Acılarından, korkularından kaçıp sığındığı rüyalar ve hayaller
neredeydi şimdi?

“Yok oldular!”

Duvarlar
üstüne üstüne geliyor, zihnindeki baskılı sese arka çıkıyordu. Ağlamak
istiyordu, içindeki acının gözyaşlarıyla akıp gitmesini. Ama
yapamıyordu, yüzü yoktu belki pes etmeye. İçinde yanan umut ışığını
gözyaşlarıyla söndürüp, ölümünü izlemeye niyeti yoktu. Her şeyi
bırakıp, çekip gitmek en büyük arzusu misali yem olmak maskeli
insanlara… Böyle bir son ile karşı karşıya gelmek, bendini kendi
ayakları altına almaktı en nihayetinde. Kendisine bunu yapamazdı, daha
çok küçüktü. Ama yaşamak için birden fazla nedene ihtiyacı vardı. Daha
birkaç cümleyi bir araya getiremezken, birkaç nedeni nasıl ortak bir
çatı altında buluşturacaktı? Bu olay da imkânsızlıklar denizinin engin
sularında boğulmaya yüz tutmuştu, aynı kendisi gibi… Nefes alamıyordu,
etrafını göremiyordu, hiçbir şey hissedemiyordu. Korkudan titreyen
bacakları birbirine çarpıyor, zihninde canlanan kendi ölümünün sahnesi
için yorgun olduğunu bildiriyordu. Ve maskeli insanlar… Kahkahalar
atarak seyrediyorlardı duvarlara yansımış somut görüntüleriyle.
Dayanamadı, müstehcen laflar sarf etti maskelere –duvarlara-. Duvarlara
çarpıp geri dönen cılız sesi zihninde yankılanmaya başladı. Bu maskeler
somut değildi –ki gerçek ve sahteyi nasıl ayırabilirdi bu durumda?-.
Gerçek veya sahte; artık ne önemi kalmıştı ki arasındaki farkın? Geçen
her saniye eriyip tükenen bu kız için gerekli olan gerçek ve sahtenin
arasındaki fark mıydı? Değildi, onun için gerekli olan diye bir şey
yoktu, o acı çekmeye, ölümün ne olduğunu bilmeye mahkûmdu. Küçüktü
daha, küçücüktü; yaşı sadece on birdi. Ama hayat onu yaşlandırmıştı,
içi çürümeye çoktan başlamıştı.

“Kendine gel!”

Ne
yaptığını sanıyordu bu küçük kız? Kendisini ölüme terk etmeyeceğini
düşünen o değil miydi biraz önce? Beyninin verdiği emir bu değildi ki,
hiçbir şey değildi. O yaşamayı seçmişti, gerçek veya sahte
duygularıyla. Maskeli insanlar belirdi yine karşısında; ama bu sefer
daha gerçekti –ki sanki gerçek olması bir şeyi değiştirecekmiş gibi-.
Kendisine doğru yaklaşan bu maskeli insana nefretle baktı, yüzüne
tükürmesi ise an meselesiydi. Yatağından aniden sıçradı ve maskeli
insanın suratındaki maskeyi çıkarttı. Bu… Karşısındaki bu insan
sözde(!) babasıydı. Peki ya arkasında beliren fahişeye benzeyen insani
varlık kimdi? Aklına ilk gelen doğruydu kendisine göre, bu yüzden
babasına daha sonra da fahişe kılıklı kadına attı tokat. Hayatın
kendisine attığı tokatlar kadar acımasızdı umardı ki ve öyle olacaktı.
Kanlar fışkırdı babasının gözlerinden, sonra da defolup gitti yanındaki
kadın ile. Kendine hiç yakışmayan kahkahalar attı dört duvar arasında,
arkalarından. Lanetler okudu binlerce kez, daha sonra da teşekkür etti
kendisine, attığı tokatlar için. Hak etmişlerdi onlar; ama ne yüzle
karşısına çıkmışlardı küçük kızın? Onlara sormak istediği sorular
vardı, hepsi de aşağılayıcı vaziyetteydi. Niye sormamıştı ki, onları
üzdüğü anda kendisi güçleniyordu adeta. Üzmeliydi onları ya da
öldürmeli. Küçük kız öldürecekti onları; ama daha küçüktü. Büyüdüğünde
hiç acımadan, işkence çektirerek öldürecekti. Yaşadığı her şeyin
hesabını vereceklerdi.

Midesinin
bulandığını hissetti, kan kokusu olabilirdi nedeni. Ya da onların
iğrenç suratlarını görmekten tiksinmişti. Dayanamadı ve içinde ne varsa
dışarıya boşalttı, kustu. Hazmedemediği ne çok şey varmış içinde.
Aptallığına şaşıyordu bir yandan da. Böyle bir babaya sahip olmanın
nasıl bir duygu olduğunu şimdi anlıyordu, hissediyordu. Acının ne
olduğunu anlayabiliyordu. Küçüktü daha, küçücüktü. Buna rağmen hissetti
acıyı, kan kokusu ciğerlerine doldurdu. Bezmiş olsa da mücadele
etmekten, asla vazgeçmeyecekti. Zafer ile taçlandırılacaktı en sonunda,
isminin anlamını yaşamının son anına kadar taşıyacaktı.

Küçücük
bir kız, karar anı, kan kokusu, istikrar, hırs, mücadele hissi,
zonklayan şakaklar… Aynı anda, bir aradalar. Bir yıkımın ardından kör
kuyuya düşüş ve en sonunda kurtuluş çabası…

Annesine
çok benziyordu bu konularda. Hırsı, mücadele hissi, istikrarı, acı
çekmesi, ihanet edilmiş ve içi çürüyen bir beden. Annesinde ve
kendisindeydi bütün bunlar, sahiptiler arasında istemedikleri olsa da.
Hayatı yavaş veya hızlı, bir şekilde kavrıyordu, tüm gerçek veya
sahteleriyle. Karanlık veya aydınlık, hep var oluyordu hayatta. Sona
ulaşabilmek için gerekli olan mücadele veya pes edişti. Mücadele
edersen yaşarsın, pes edersen ölmeye mahkûm bir insansın. Bunu
kavramıştı bugün o küçük kız, kavratmışlardı zor da olsa.

Yatağa
uzandı tekrar; ama bu sefer saklanmadı başkalarından. Uzandı sadece,
hiçbir şey yapmadı başka, yapsa da fark etmezdi zaten. İçinde alevlenen
nefreti daha da büyütmeye baktı gözleri kapalıyken. Büyüyünce bu
nefrete ihtiyacı olacaktı, babasının acı çekmesi için. Kim bilir hangi
cehennemdeydi şuanda, kimlerle sürtüyordu. Lanetler okudu yine her
seferinde olduğu gibi; bundan memnundu. Gözlerini aralarken görmek
istediği sadece huzurdu. Gözlerini açtı ve büyük bir boşlukla karşı
karşıya geldi. İşte, huzur buradaydı; bu sonsuz boşlukta. Derin nefes
aldı, ciğerlerinin bu nefeslere ihtiyacı vardı; aynı kendisinin bu
boşluğa ihtiyacı olduğu gibi. Ölmüş müydü yoksa, bu boşluk bu yüzden
miydi? Kalbi biraz korku biraz da huzur doldu, ne yaşadığını bilmediği
halde.

“Ben… Ben öldüm mü?”

“Tabiî ki hayır aptal!”

Kim
ona aptal demeye cüret edebilirdi! Gözleri somut-soyut her şeyi
görmesine rağmen sesin nereden kimden geldiğini göremedi. Bilmeye de
çok niyetli görünmüyordu zaten. İstediği tek şey bu sonsuz boşlukta,
sonsuz huzura erebilmekti. Gözlerini kapattı tekrar, bir daha açmamak
niyetiyle. Uyudu, rüya gördü, mutlu oldu, huzura erdi. Gözlerini açmaya
korkuyordu; ama yorulmuştu kapalı tutmaktan. Açılmaya meyilli olan
gözlerini yavaşça açtı. Şimdi o dört duvar arasına yine gelmişti.
Ölmeyi dilerken buldu kendini, daha sonra yaşın çok küçük diye
azarladı. Kalbine giren ağrıyla yatakta debelenmeye başladı, ağrı zaman
geçtikçe vücuduna yayılıyordu. Ölüyor olamazdı; çünkü biraz önce de
ölmemişti. Ama ya eğer ölüyorsa?

“Vazgeçtim! Ölmeye hiç niyetim yok!”

“Yaşayacaksın, acı çekeceksin! Ben de bunu istiyorum zaten!”

“Sen de kimsin lanet ses!”

“Öğreneceksin; ama şimdi değil!”

Ölümü
konuşuyordu kendisiyle, buğulaşmış sesini tanıyamamıştı. Artık daha
fazla aksiyona dayanamazdı ve işi oluruna bırakmalıydı. Annesine
mektuplar yazmalı, babasına olan nefretini alevlendirmeli, derslerine
çalışmalı, dostlarıyla güzel vakit geçirmeliydi. Bunları yapmak içinde
belirli bir güce ihtiyacı vardı. Bu güç ise içindeki umut ışığıydı, o
sönmedikçe gücü de bitmeyecekti. Uyumalıydı, dinlenmeliydi, güç –umut-
toplamalıydı. Kan kokusu zaman geçtikçe yerini temiz havaya
bırakıyordu. Pencereden içeriye sızan güneş ışınları kanla beraber
birçok şeyi temizlemişti. Yattığı yerden pencereye çevirdi küçük
suratını. Gülümsedi ve gözlerini kapattı.

“Küçük kız şimdi uyumalı…”

Rp çaLıntıdıR...! Size ait bir Rp koymanızı istiyorum aksi takdirde koyana dek profesörlüğünüz alınmıştıR...

A. Ramona Melanie Lavigne demiş ki:

Alıntı :

Yorgun
ve ağırlaşmış bedenini bir nebzede yatağına bıraktı. Küçük kafasını
yastığının, bedenini ise yorganın altına sakladı, başkaları görmesin bu
güçsüzlüğünü diye. Kaldıramayacağı yükler bindirilmişti omuzlarına. Pes
etmesini bekleyen, güçsüzlüğünü görüp zevk alan, maskeler takmış
insanlar sarmıştı etrafını. Kâh gülerek, kâh korkutarak onu
bekliyorlardı uçurumlarında. Acıyla, gözyaşıyla besleniyorlardı.
İstedikleri şey de buydu zaten; acı, gözyaşı, ölüm… Onun ise yatağın
içinde debelenmekten başka yapabileceği bir şey yoktu. Olsa dahi
bilmiyordu, düştüğü bu kör kuyudan nasıl çıkacağını. İstediği tek şey
sadece küçük bir mutluluktu. Küçücük yaşına bakmadan, aldırmadan
hayatın attığı o tokatlar karşılığında sadece ve sadece küçük bir
mutluluk. Belki de elinde kalanlar küçük bir mutluluktu. Ama ya elinde
kalan? Elinde ne vardı ki mutluluğa sebebiyet veren? Elinde kalmış olan
sadece lanet olasıca bir babaydı. O lanet olasıca babası, annesinin
ölümüne sebep bile olabilirdi kim bilir. Annesinin hala yaşıyor
olmasına şükredebilir, onu küçük bir mutluluk kaynağı yerine
koyabilirdi.

Başını yastığa her koyuşunda,
kapatırken gözlerini, kulaklarında çınlayan annesinin çığlığı ile
sıçrıyordu. Bedeninin her zerresine kadar işleyen acının varlığı, onu
düşünmemesi gereken şeylere zorluyordu. Kan beynine sıçramıştı, bu
şekilde, bu düşüncelerle uyuması mümkün görünmüyordu. Omuzlarındaki
yükün ağırlığından, bedenini örten –saklayan- yorganı bile
hissetmiyordu. Bir çırpıda devirdi üzerindeki somut ağırlıkları.
Acılarından, korkularından kaçıp sığındığı rüyalar ve hayaller
neredeydi şimdi?

“Yok oldular!”

Duvarlar
üstüne üstüne geliyor, zihnindeki baskılı sese arka çıkıyordu. Ağlamak
istiyordu, içindeki acının gözyaşlarıyla akıp gitmesini. Ama
yapamıyordu, yüzü yoktu belki pes etmeye. İçinde yanan umut ışığını
gözyaşlarıyla söndürüp, ölümünü izlemeye niyeti yoktu. Her şeyi
bırakıp, çekip gitmek en büyük arzusu misali yem olmak maskeli
insanlara… Böyle bir son ile karşı karşıya gelmek, bendini kendi
ayakları altına almaktı en nihayetinde. Kendisine bunu yapamazdı, daha
çok küçüktü. Ama yaşamak için birden fazla nedene ihtiyacı vardı. Daha
birkaç cümleyi bir araya getiremezken, birkaç nedeni nasıl ortak bir
çatı altında buluşturacaktı? Bu olay da imkânsızlıklar denizinin engin
sularında boğulmaya yüz tutmuştu, aynı kendisi gibi… Nefes alamıyordu,
etrafını göremiyordu, hiçbir şey hissedemiyordu. Korkudan titreyen
bacakları birbirine çarpıyor, zihninde canlanan kendi ölümünün sahnesi
için yorgun olduğunu bildiriyordu. Ve maskeli insanlar… Kahkahalar
atarak seyrediyorlardı duvarlara yansımış somut görüntüleriyle.
Dayanamadı, müstehcen laflar sarf etti maskelere –duvarlara-. Duvarlara
çarpıp geri dönen cılız sesi zihninde yankılanmaya başladı. Bu maskeler
somut değildi –ki gerçek ve sahteyi nasıl ayırabilirdi bu durumda?-.
Gerçek veya sahte; artık ne önemi kalmıştı ki arasındaki farkın? Geçen
her saniye eriyip tükenen bu kız için gerekli olan gerçek ve sahtenin
arasındaki fark mıydı? Değildi, onun için gerekli olan diye bir şey
yoktu, o acı çekmeye, ölümün ne olduğunu bilmeye mahkûmdu. Küçüktü
daha, küçücüktü; yaşı sadece on birdi. Ama hayat onu yaşlandırmıştı,
içi çürümeye çoktan başlamıştı.

“Kendine gel!”

Ne
yaptığını sanıyordu bu küçük kız? Kendisini ölüme terk etmeyeceğini
düşünen o değil miydi biraz önce? Beyninin verdiği emir bu değildi ki,
hiçbir şey değildi. O yaşamayı seçmişti, gerçek veya sahte
duygularıyla. Maskeli insanlar belirdi yine karşısında; ama bu sefer
daha gerçekti –ki sanki gerçek olması bir şeyi değiştirecekmiş gibi-.
Kendisine doğru yaklaşan bu maskeli insana nefretle baktı, yüzüne
tükürmesi ise an meselesiydi. Yatağından aniden sıçradı ve maskeli
insanın suratındaki maskeyi çıkarttı. Bu… Karşısındaki bu insan
sözde(!) babasıydı. Peki ya arkasında beliren fahişeye benzeyen insani
varlık kimdi? Aklına ilk gelen doğruydu kendisine göre, bu yüzden
babasına daha sonra da fahişe kılıklı kadına attı tokat. Hayatın
kendisine attığı tokatlar kadar acımasızdı umardı ki ve öyle olacaktı.
Kanlar fışkırdı babasının gözlerinden, sonra da defolup gitti yanındaki
kadın ile. Kendine hiç yakışmayan kahkahalar attı dört duvar arasında,
arkalarından. Lanetler okudu binlerce kez, daha sonra da teşekkür etti
kendisine, attığı tokatlar için. Hak etmişlerdi onlar; ama ne yüzle
karşısına çıkmışlardı küçük kızın? Onlara sormak istediği sorular
vardı, hepsi de aşağılayıcı vaziyetteydi. Niye sormamıştı ki, onları
üzdüğü anda kendisi güçleniyordu adeta. Üzmeliydi onları ya da
öldürmeli. Küçük kız öldürecekti onları; ama daha küçüktü. Büyüdüğünde
hiç acımadan, işkence çektirerek öldürecekti. Yaşadığı her şeyin
hesabını vereceklerdi.

Midesinin
bulandığını hissetti, kan kokusu olabilirdi nedeni. Ya da onların
iğrenç suratlarını görmekten tiksinmişti. Dayanamadı ve içinde ne varsa
dışarıya boşalttı, kustu. Hazmedemediği ne çok şey varmış içinde.
Aptallığına şaşıyordu bir yandan da. Böyle bir babaya sahip olmanın
nasıl bir duygu olduğunu şimdi anlıyordu, hissediyordu. Acının ne
olduğunu anlayabiliyordu. Küçüktü daha, küçücüktü. Buna rağmen hissetti
acıyı, kan kokusu ciğerlerine doldurdu. Bezmiş olsa da mücadele
etmekten, asla vazgeçmeyecekti. Zafer ile taçlandırılacaktı en sonunda,
isminin anlamını yaşamının son anına kadar taşıyacaktı.

Küçücük
bir kız, karar anı, kan kokusu, istikrar, hırs, mücadele hissi,
zonklayan şakaklar… Aynı anda, bir aradalar. Bir yıkımın ardından kör
kuyuya düşüş ve en sonunda kurtuluş çabası…

Annesine
çok benziyordu bu konularda. Hırsı, mücadele hissi, istikrarı, acı
çekmesi, ihanet edilmiş ve içi çürüyen bir beden. Annesinde ve
kendisindeydi bütün bunlar, sahiptiler arasında istemedikleri olsa da.
Hayatı yavaş veya hızlı, bir şekilde kavrıyordu, tüm gerçek veya
sahteleriyle. Karanlık veya aydınlık, hep var oluyordu hayatta. Sona
ulaşabilmek için gerekli olan mücadele veya pes edişti. Mücadele
edersen yaşarsın, pes edersen ölmeye mahkûm bir insansın. Bunu
kavramıştı bugün o küçük kız, kavratmışlardı zor da olsa.

Yatağa
uzandı tekrar; ama bu sefer saklanmadı başkalarından. Uzandı sadece,
hiçbir şey yapmadı başka, yapsa da fark etmezdi zaten. İçinde alevlenen
nefreti daha da büyütmeye baktı gözleri kapalıyken. Büyüyünce bu
nefrete ihtiyacı olacaktı, babasının acı çekmesi için. Kim bilir hangi
cehennemdeydi şuanda, kimlerle sürtüyordu. Lanetler okudu yine her
seferinde olduğu gibi; bundan memnundu. Gözlerini aralarken görmek
istediği sadece huzurdu. Gözlerini açtı ve büyük bir boşlukla karşı
karşıya geldi. İşte, huzur buradaydı; bu sonsuz boşlukta. Derin nefes
aldı, ciğerlerinin bu nefeslere ihtiyacı vardı; aynı kendisinin bu
boşluğa ihtiyacı olduğu gibi. Ölmüş müydü yoksa, bu boşluk bu yüzden
miydi? Kalbi biraz korku biraz da huzur doldu, ne yaşadığını bilmediği
halde.

“Ben… Ben öldüm mü?”

“Tabiî ki hayır aptal!”

Kim
ona aptal demeye cüret edebilirdi! Gözleri somut-soyut her şeyi
görmesine rağmen sesin nereden kimden geldiğini göremedi. Bilmeye de
çok niyetli görünmüyordu zaten. İstediği tek şey bu sonsuz boşlukta,
sonsuz huzura erebilmekti. Gözlerini kapattı tekrar, bir daha açmamak
niyetiyle. Uyudu, rüya gördü, mutlu oldu, huzura erdi. Gözlerini açmaya
korkuyordu; ama yorulmuştu kapalı tutmaktan. Açılmaya meyilli olan
gözlerini yavaşça açtı. Şimdi o dört duvar arasına yine gelmişti.
Ölmeyi dilerken buldu kendini, daha sonra yaşın çok küçük diye
azarladı. Kalbine giren ağrıyla yatakta debelenmeye başladı, ağrı zaman
geçtikçe vücuduna yayılıyordu. Ölüyor olamazdı; çünkü biraz önce de
ölmemişti. Ama ya eğer ölüyorsa?

“Vazgeçtim! Ölmeye hiç niyetim yok!”

“Yaşayacaksın, acı çekeceksin! Ben de bunu istiyorum zaten!”

“Sen de kimsin lanet ses!”

“Öğreneceksin; ama şimdi değil!”

Ölümü
konuşuyordu kendisiyle, buğulaşmış sesini tanıyamamıştı. Artık daha
fazla aksiyona dayanamazdı ve işi oluruna bırakmalıydı. Annesine
mektuplar yazmalı, babasına olan nefretini alevlendirmeli, derslerine
çalışmalı, dostlarıyla güzel vakit geçirmeliydi. Bunları yapmak içinde
belirli bir güce ihtiyacı vardı. Bu güç ise içindeki umut ışığıydı, o
sönmedikçe gücü de bitmeyecekti. Uyumalıydı, dinlenmeliydi, güç –umut-
toplamalıydı. Kan kokusu zaman geçtikçe yerini temiz havaya
bırakıyordu. Pencereden içeriye sızan güneş ışınları kanla beraber
birçok şeyi temizlemişti. Yattığı yerden pencereye çevirdi küçük
suratını. Gülümsedi ve gözlerini kapattı.

“Küçük kız şimdi uyumalı…”

Rp çaLıntıdıR...! Size ait bir Rp koymanızı istiyorum aksi takdirde koyana dek profesörlüğünüz alınmıştıR...

Bu kimin rp si o zaman sorabilirmiyim?